H Σταυροφορία της Νικόπολης --1396--

 

Η μάχη της Νικόπολης,σε μικρογραφία γαλλικού χειρογράφου του 15ου αιώνα

H Σταυροφορία της Νικόπολης

              Η προώθηση και η επέκταση των Οθωμανών που συνεχίστηκε με το Βαγιαζήτ, θορύβησε τη Δύση που άρχισε να διαβλέπει τον κίνδυνο. Την άνοιξη του 1396, άρχοντες και ευγενείς από τη Δύση, ιππότες από την Αγγλία, τη Φλάνδρα, τη Λομβαρδία και άλλα μέρη, με την παρότρυνση και του Πάπα, ενώθηκαν στη Βούδα με το στρατό του βασιλιά της Ουγγαρίας Σιγισμούνδο. Η Ουγγαρία ήταν η χώρα που απειλούταν περισσότερο και ο βασιλιάς της πρωτοστατούσε στην οργάνωση της Σταυροφορίας. Διέσχισαν το Δούναβη και αφού εξουδετέρωσαν οποιαδήποτε τουρκική αντίσταση που συνάντησαν, έφτασαν στην οχυρωμένη Νικόπολη (σημερινή Βουλγαρία), όπου υπήρχε σημαντικός αριθμός Τούρκων και άρχισαν να την πολιορκούν.
            Ο Βαγιαζήτ, που προετοιμαζόταν για την πολιορκία της Πόλης, και με νωπές ακόμα τις δάφνες από τη νίκη στο Κοσσυφοπέδιο, έλαβε την είδηση για την κίνηση αυτή και ταχύτατα κατευθύνθηκε προς την πολιορκούμενη πόλη με ισχυρή δύναμη πεζών και ιππέων.
           Στις 25 Σεπτεμβρίου του 1396 έγινε η μεγάλη μάχη, που όμως, παρά τη σχετική ισορροπία δυνάμεων κράτησε λίγες ώρες. Οι Δυτικοί έκαναν επίθεση από την πλαγιά ενός λόφου, τρία μίλια έξω από την Νικόπολη, έχοντας κάνει λανθασμένη εκτίμηση γιατί αυτό που έβλεπαν μπροστά τους ήταν το ελαφρύ μόνο τουρκικό ιππικό. Η κύρια τουρκική δύναμη επιτέθηκε αιφνιδιαστικά, συντρίβοντας τους Σταυροφόρους μέσα σε ένα λουτρό αίματος. Πολλοί άρχοντες και ευγενείς σκοτώθηκαν επί τόπου, ενώ άλλοι που συνελήφθησαν, θανατώθηκαν τις επόμενες μέρες από τον οργισμένο Βαγιαζήτ, που θέλησε να εκδικηθεί τους θανάτους Τούρκων στρατιωτών. Ο ίδια ο Σιγισμούνδος, μόλις που απέφυγε την αιχμαλωσία και κατέφυγε στην Πόλη. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι το Βυζάντιο, αποκλεισμένο και απομονωμένο από τους Οθωμανούς, βρισκόταν σε προφανή αδυναμία να στείλει ενισχύσεις.
            Μετά από αυτό το θρίαμβο, οι Τούρκοι στερέωσαν την κυριαρχία τους στα Βαλκάνια, όρισαν ως σύνορό τους το Δούναβη και υποχρέωσαν τον ηγεμόνα της Βλαχίας να δηλώσει υποτέλεια. Ο Βαγιαζήτ κινήθηκε προς την Πόλη αποκλείοντας την, αλλά λίγο αργότερα αποχώρησε προς στιγμήν, ίσως επειδή είχε ακούσει ότι εξοπλιζόταν μια αρμάδα από ιταλικές ναυτικές δυνάμεις. Θα την ξαναπολιορκήσει λίγα χρόνια αργότερα…
          Η συντριβή των χριστιανικών δυνάμεων στη Νικόπολη ήταν ιδιαίτερα οδυνηρή και για τα Βαλκάνια και για το Βυζάντιο. Για τα Βαλκάνια σήμαινε την οριστική κατάληψή τους από τους Τούρκους, για τους σταυροφόρους ήταν μια τραυματική εμπειρία που θα τους κάνει διστακτικούς έως αρνητικούς να την επαναλάβουν, λίγα χρόνια αργότερα, όταν οι συνθήκες θα είναι ευνοϊκότερες, μετά την προέλαση των Μογγόλων. Για το Βυζάντιο σήμαινε τον αποκλεισμό και την απομόνωσή του από τους Τούρκους αλλά και την προσκόλλησή του στην απέλπιδα προσπάθεια για βοήθεια από τη Δύση .