Απόσπασμα από το διήγημα της Σοφίας Μαυροειδή Παπαδάκη << Το ακάνθινο στεφάνι>>
(…) Ο Φραντζής ξετύλιξε το χρυσόβουλο και διάβασε με συγκίνηση: <<Kαι δι΄ αυτό θεωρούμεν άξιον να κρατήσει το σκήπτρον μας τας κρίσιμους ταύτας στιγμάς τον αδελφόν μας Κωνσταντίνον Παλαιολόγον, δεσπότην νυν του Μυστρά>>.
Έριξε ύστερα μια ματιά στο χάρτη και είπε πικρά:
Έριξε ύστερα μια ματιά στο χάρτη και είπε πικρά:
-To στέμμα που σου προσφέρουν αφέντη, είναι απ΄ αγκαθια σαν του Χριστού.
-Ας γίνει το θέλημα του Κυρίου! Θα το φορέσω Φραντζή!
-Ας γίνει το θέλημα του Κυρίου! Θα το φορέσω Φραντζή!
Μ΄ όλη την επισημότητα έγινε η στέψη του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου εκεί, στην μητρόπολη του Μυστρά. Κατέβηκε απ΄ το παλάτι στην Κάτω Πόλη, πάνω στο άσπρο του άλογο, ενώ ο λαός που είχε πλημμυρίσει τους δρόμους και τους εξώστες, υποδέχονταν το νέο βασιλέα με αλαλαγμούς. Εκείνες οι κραυγές, οι χαρούμενες των Βυζαντινών που ανέβαιναν ως τα ουράνια είχαν κάτι σαν αγωνία στην έξαψή τους. Ο Κωνσταντίνος ήταν η τελευταία κρυφή τους ελπίδα. Ο ουρανός τριγύρω τους είχε μαυρίσει και τον σοφό και άξιον αυτόν ηγεμόνα να φτερουγίσει σαν χρυσαετός από το Μοριά ως το Βυζάντιο να σκορπίσει τους ίσκιους. Τα χρυσά κλειδιά κι η κορώνα κι η κορώνα που του΄ φερε μ΄ ανοιχτά πανιά η γαλέρα ας ήταν ευλογημένα στα χέρια του και στο μέτωπό του.
Πατώντας πάνω στον αετό τον δικέφαλο, που ένας εξαίρετος γλύπτης είχε τοποθετήσει κάτω από τον τρούλο, στο δάπεδο του ναού του Αι- Δημήτρη, ο νεόστεπτος βασιλέας κρατούσε στο ένα του χέρι το σκήπτρο και στο άλλο την σφαίρα, τα σύμβολα της υπέρτατης εξουσίας.
Πατώντας πάνω στον αετό τον δικέφαλο, που ένας εξαίρετος γλύπτης είχε τοποθετήσει κάτω από τον τρούλο, στο δάπεδο του ναού του Αι- Δημήτρη, ο νεόστεπτος βασιλέας κρατούσε στο ένα του χέρι το σκήπτρο και στο άλλο την σφαίρα, τα σύμβολα της υπέρτατης εξουσίας.
-Εις χείρας σου παραθέμενος ο Θεός το κράτος, σε επεκύρωσε αυτοκράτορα των Ρωμαίων, είπε ο μητροπολίτης καθώς του φόρεσε το φεγγοβόλο στέμμα.
Κι ο λαός ξέσπασε σε μύριες επευφημίες:
-Xαίρε, Θεόστεπτε Κωνσταντίνε! Χαίρε, μαρμαρυγή της πορφύρας!
Μα κείνος δεν άφηνε τη χαρά να μεθύσει του νου του. ήξερε τι βαριά και τι κρίσιμη ήταν η αποστολή του. Και μυστικά προσευχόταν.
-Επί Σοι, Κύριε, ήλπισα. Ότι Συ, επάταξας τους εχθρούς μου!
verry nice.
ΑπάντησηΔιαγραφήhugues de tour.