 |
| Ρωμανός Διογένης |
γράφει ο Κωνσταντίνος Λινάρδος (σε πρώτη αποκλειστική διαδικτυακή δημοσίευση στο http://www.istorikathemata.com/)
Λίγες φορές στην ιστορία της αυτοκρατορίας μια στρατιωτική αναμέτρηση κρινόταν τόσο επιβεβλημένη και λίγες φορές οι επιπτώσεις μιας ήττας απέβησαν τόσο καθοριστικές για την εδαφική ακεραιότητα και την ισχύ ενός κράτους. Οι Σελτζούκοι ένα τουρκικό φύλο που κυριαρχούσε από την δεκαετία του 1040 σε περιοχές του σημερινού Ιράν (1) , αντιλαμβανόμενοι την στρατιωτική ανεπάρκεια του κράτους , ξεκινούν σειρά επιδρομών που θα γενικευτούν την δεκαετία του 1060αποδιοργανώνοντας την κοινωνική ζωή και θέτοντας υπό αμφισβήτηση την ρωμαϊκή κυριαρχία σε μεγάλο μέρος της μικρασιατικής ενδοχώρας. Την ίδια εποχή τη χώρα μαστίζει μια καταστροφική διαμάχη ανάμεσα σε κρατικούς αξιωματούχους και γαιοκτήμονες , άμεση συνέπεια της οποίας ήταν η πολιτική και η στρατιωτική αποδυνάμωση του κράτους. Η κατάσταση χειροτέρευσε την περίοδο Κωνσταντίνου Δούκα όταν μειώθηκαν οι στρατιωτικές δαπάνες με αποτέλεσμα την αποδιοργάνωση του στρατεύματος (2). Η ελπίδα να αντιστραφούν τα πράγματα φάνηκε με τον φυσικό θάνατο του Κωνσταντίνου Δούκα την άνοιξη του 1067…Οι κρατικοί αξιωματούχοι ήταν πλέον υποχρεωμένοι να βρουν ένα αυτοκράτορα αρκετά ισχυρό για να αντιμετωπίσει τις εχθρικές επιδρομές αλλά όχι τόσο ισχυρό ώστε να θέσει υπό αμφισβήτηση τα προνόμια τους. Η τελική επιλογή ήταν ο Ρωμανός Διογένης ένας στρατιωτικός με τον τίτλο του Βεστάρχη που καταγόταν από την Καππαδοκία και που εξαιτίας συμμετοχής του σε κίνημα ,ερχόταν τότε στην πρωτεύουσα ως κατηγορούμενος. Η περίπτωση του φαινόταν ιδανική αφού και ικανός ήταν αλλά και θεωρήθηκε ότι θα γινόταν πειθήνιο όργανο τους αφού θα τους χρώσταγε την αθώωση του. Έτσι με την συναίνεση και της Ευδοκίας θα στεφθεί αυτοκράτορας την πρωτοχρονιά του1068.
ΟΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΑΝΑΧΑΙΤΙΣΗ ΤΩΝ ΣΕΛΤΖΟΥΚΩΝ
Το κράτος απειλούσαν σοβαροί και άμεσοι κίνδυνοι. Έτσι ο νέος αυτοκράτορας παρά την κακή κατάσταση του στρατεύματος αποφασίζει να εκστρατεύσει αμέσως εναντίον των Σελτζούκων και του Αλπ Αρσλάν (1063-1072). Ο Ψελλός στηλιτεύει αυτήν την απόφαση (3), γράφοντας ότι θα έπρεπε πρώτα να αναδιοργανωθεί το στράτευμα αλλά και να ενισχυθεί με νέα τμήματα μισθοφόρων. Θεωρητικά έχει δίκιο , όμως έως ότου γινόντουσαν αυτά που ανέφερε θα περνούσαν χρόνια ,την ίδια στιγμή όμως εξαιτίας και της πολιτικής του ίδιου και των ομοίων του οι επιδρομές των Σελτζούκων απειλούσαν το σύνολο σχεδόν της μικρασιατικής γης.
Οπότε κρινόταν ως επιβεβλημένη η άμεση αναμέτρηση έστω και με στρατό που είχε ελλείψεις. Πρώτη μέριμνα του αυτοκράτορα ήταν η συγκέντρωση των θεματικών στρατευμάτων, όμως το θέαμα που αντικρίζει είναι οικτρό. Πολλοί στρατιώτες δεν θα προσέλθουν , ενώ από όσους παρουσιάστηκαν οι περισσότεροι ήταν αγύμναστοι , χωρίς όπλα και ηθικό. Ο Ρωμανός Διογένης με πολλή δουλειά πετυχαίνει μέσα σε δύο μήνες να διορθώσει αρκετά πράγματα φτιάχνοντας ένα σχετικά αξιόμαχο στρατό . Την ίδια στιγμή ο Αλπ Αρσλάν διασπά το ιππικό του σε μικρότερα μέρη τα οποία διοχετεύει σε διαφορετικές περιοχές , καθιστώντας έτσι δυσκολότερη την αντιμετώπιση τους. Ο Διογένης πράγματι αντί να κυνηγήσει αυτές τις ομάδες, αποφασίζει να μπει σε μουσουλμανικό έδαφος με κατεύθυνση το Χαλέπι , έχοντας σκοπό να καταλάβει τη πόλη αλλά και να διαλύσει τις βάσεις εξόρμησης του μουσουλμανικού ιππικού.
Έτσι αφού αφήνει πίσω ένα σώμα στρατού για να ελέγξει τις εχθρικές επιδρομές , ο ίδιος με το υπόλοιπο στράτευμα εξορμά στα εχθρικά εδάφη. Το φθινόπωρο ο αγώνας βρίσκει τους αντίπαλους ισόπαλους . Ο Διογένης θα καταλάβει την Ιεράπολη αλλά όχι και το Χαλέπι ,θα περιορίσει κάπως τον κυρίως στρατό του Αλπ Αρσλάν στην Ιβηρία, ενώ θα ελαφρώσει την πίεση που δεχόντουσαν η Αντιόχεια και το Μαντζικέρτ που παρέμεναν στην αυτοκρατορία. Από την άλλη πλευρά όμως ο στρατός που είχε αφήσει πίσω θα εμφανιστεί χωρίς ηθικό με αποτέλεσμα να κλειστεί στα τείχη της Μελιτηνής , αφήνοντας τις Σελτζουκικές ομάδες να λεηλατούν πόλεις όπως η Νεοκαισάρεια και το Αμόριο. Παράλληλα η εκστρατεία θα αναδείξει και την χαλαρή υποταγή των μισθοφορικών τμημάτων αλλά και των Αρμένιων που μάλιστα στασίασαν κάποια στιγμή , γεγονός αρνητικό για τη συνοχή και την ισχύ του στρατεύματος.Εκμεταλλευόμενος τα προβλήματα αυτά ο Ψελλός θα ειρωνευτεί τα αποτελέσματα της εκστρατείας γράφοντας(4) :<<Εξήλθε λοιπόν κατά των βαρβάρων με όλο το στρατό , χωρίς να ξέρει που πηγαίνει, χωρίς να γνωρίζει τι ήθελε να επιτύχει. Περιπλανιόταν εδώ και εκεί , θέλοντας να ακολουθήσει τον ένα δρόμο αλλά βαδίζοντας κάποιον άλλο, διατρέχοντας τη Συρία και Περσία , κατορθώνοντας τούτο μόνο να σέρνει το στρατό μας στα ενδότερα της χώρας , τραβώντας τον πάνω σε υψηλούς λόφους , και ύστερα πάλι να τον σπρώχνει προς τα πεδινά και να τον στριμώχνει μέσα σε στενά περάσματα , με αποτέλεσμα πολλά παιδιά μας να χάνονται από την στρατηγική του δεινότητα. Κάποια στιγμή επέστρεψε επιτέλους τροπαιοφόρος κατά την φαντασία του , χωρίς ωστόσο να μας φέρει κανένα λάφυρο από τους Μήδους και τους Πέρσες , αυτοεπαιρόμενος μόνο για το ένα και μοναδικό του κατόρθωμα το ότι εξεστράτευσε κατά βαρβάρων >>.
Την άνοιξη του 1069 ο Διογένης εκστρατεύει εκ νέου , αποφασίζοντας αυτή τη φορά να εγκατασταθεί στην Καισάρεια , έχοντας βασικό στόχο τον έλεγχο των εισβολών. Όπως αναφέρει ο Ατταλειάτης (5) αποφασίζεται τελικά ανακατάληψη της Αρμενίας , με το μισό στρατό να μένει πίσω για αναχαίτιση των εχθρικών επιθέσεων. Η ιδέα δεν ήταν άσχημη όμως πάλι ο στρατός που έμεινε πίσω ηττάται και υποχωρεί , με αποτέλεσμα την λεηλασία του Ικονίου. Ο αυτοκράτορας για να αποφύγει ολική καταστροφή αναγκάζεται να εγκαταλείψει τα επιθετικά σχέδια του επιστρέφοντας πίσω. Έτσι και αυτό το Φθινόπωρο υπήρχε ισόπαλο αποτέλεσμα αφού περιορίστηκαν αλλά δεν απετράπησαν οι εισβολές , ενώ δεν κατέστη δυνατό να δοθεί ένα ισχυρό χτύπημα στον εχθρό, με αποτέλεσμα πάλι να λοιδορείται από τον Ψελλό (6) .
<<Η δεύτερη εκστρατεία του δεν διέφερε σε τίποτε από την πρώτη , ούτε ως προς τα αποτελέσματα ούτε ως προς τη διεξαγωγή της. Μολονότι εφορμήσαμε κατά των εχθρών κατά δεκάδες χιλιάδων , κατορθώσαμε απλώς να συλλάβουμε δύο η τρεις αιχμαλώτους, δεν νικηθήκαμε βεβαίως , αλλά το μόνο που κερδίσαμε ήταν μια εξαιρετικά θορυβώδης αυτεπιδοκιμασία για τον πόλεμο μας κατά των βαρβάρων >>.
Την επόμενη χρονιά ο Διογένης αποφασίζει να παραμείνει στην Κωνσταντινούπολη ,αναθέτοντας την ηγεσία της στρατιάς στον Μανουήλ Κομνηνό (θα πεθάνει πρόωρα ένα χρόνο μετά) μεγαλύτερο αδερφό του μετέπειτα αυτοκράτορα Αλέξιου Κομνηνού. Ήδη όμως στο μυαλό του Αλπ Αρσλάν κυοφορείται μια ιστορικής σημασίας αλλαγή. Ύστερα από μια μεγαλεπήβολη τελετή που είχε γίνει το 1055 στην Βαγδάτη , ο αδύναμος στρατιωτικά αλλά πανίσχυρος θρησκευτικά Σουνίτης Χαλίφης (7) απένειμε στον αρχηγό των Σελτζούκων τον τίτλο του Σουλτάνου αλλά και την υποχρέωση επαναφοράς όλων των περιοχών του Ισλάμ στην νομιμότητα που εξέφραζε ο ίδιος. Από τότε οι Σελτζούκοι εμφανιζόμενοι ως οι εκφραστές της πολιτικής του ,προσπαθούσαν να επανεντάξουν το σύνολο του μουσουλμανικού κόσμου υπό την εξουσία του Χαλίφη , αλλά και υπό την δική τους ομπρέλα.
Όμως οι εισβολές σε Συρία , Παλαιστίνη και Αίγυπτο συναντούσαν ισχυρές αντιστάσεις ,ενώ ο Σελτζουκικός στρατός δεν υπερέβαινε τους 70.000 άνδρες (8). Οι δυσκολίες αυτές στρέφουν τους Σελτζούκους προς τα μικρασιατικά εδάφη που σταδιακά αποκτούν για αυτούς όλο και μεγαλύτερη αξία. Μάλιστα αποφασίζουν να μην αρκούνται πλέον σε επιδρομές αλλά να προσπαθήσουν να εντάξουν και περιοχές στην επικράτεια τους , αρχής γενομένης από την Αρμενία. Ο Αλπ Αρσλάν προσπαθώντας να παρασύρει τον Μανουήλ στέλνει στρατό στην βόρεια πλευρά ,ενώ ο ίδιος εισβάλλει προς το κέντρο της Μικράς Ασίας. Ο Μανουήλ με παρότρυνση και του Διογένη στέλνει μέρος του στρατού στην Ιεράπολη ώστε να ενισχυθεί η άμυνα της από τις Σελτζουκικές επιθέσεις.
Η Ιεράπολη κράτησε αλλά ο Μανουήλ με τον υπόλοιπο στρατό υπέστη δεινή ήττα έξω από την Σεβάστεια με τον ίδιο να συλλαμβάνεται αιχμάλωτος και τον ηττημένο στρατό να κλείνεται έντρομος στα τείχη της πόλης .
Έτσι η Μικρά Ασία αφέθηκε στο έλεος των Σελτζούκων που οργίασαν φτάνοντας μέχρι το κεντρικό υψίπεδο και λεηλατώντας μεταξύ άλλων και τις Χώνες. Ορισμένοι ιστορικοί όπως ο Ζωναράς (9) θα αφήσουν υπόνοιες για εσκεμμένες ενέργειες αποδυνάμωσης του Μανουήλ , αλλά μάλλον δεν έχουν δίκιο. Μην ξεχνάμε ότι και ο Διογένης διασπούσε την στρατιά του , ενώ ούτε η Άννα Κομνηνή γράφει κάτι για εσκεμμένες ενέργειες ενάντια στο θείο της . Άλλωστε και από πλευράς Μανουήλ δεν απεφεύχθησαν τα λάθη τακτικής. Για αυτό και ο ίδιος ο Ζωναράς γράφει τελικά ότι ο Διογένης ήθελε να σπεύσει σε βοήθεια , όμως εισηγήσεις συμβούλων του τον έπεισαν τελικά για το αντίθετο (10). Έτσι η χρονιά αυτή κατέληξε σε ήττα των αυτοκρατορικών δυνάμεων. Ο Διογένης αποφασίζει να ξεκαθαρίσει τα πράγματα την επόμενη χρονιά. Όμως δεν φανταζόταν μέχρι που ήταν αποφασισμένοι να φτάσουν οι αντίπαλοι του για να τον διώξουν και τους οποίους δεν αποδυνάμωσε ούτε την χρονιά που έμεινε πίσω,δείχνοντας μια καταστρεπτική για τον ίδιο και το κράτος αναποφασιστικότητα.
ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΝΤΖΙΚΕΡΤ
Την άνοιξη ο Αλπ Αρσλάν ξεκινάει νέες συστηματικές επιθέσεις, πετυχαίνοντας παράλληλα να καταλάβει το Μαντζικέρτ και το Άρτζε τις δύο πόλεις της Αρμενίας που παρέμεναν έως τότε στα χέρια της αυτοκρατορίας. Ο Διογένης επικεφαλής ενός ισχυρού αλλά ανομοιογενούς στρατού 40-60.000εμφανίζεται αποφασισμένος να δώσει ένα τέλος σε αυτή την κατάσταση.
Όμως βρίσκεται και σε δίλημμα αφού από την μία ξέρει ότι αν αποτύχει οι αντίπαλοι του θα εκτοξεύουν μύδρους εναντίον του , από την άλλη όμως έχει διαπιστώσει ότι ο αντίπαλος είναι αρκετά ισχυρός και δυσκολοκατάβλητος. Έτσι αποφασίζει να στείλει πρεσβευτές για έναρξη διαπραγματεύσεων (11). Βασικός στόχος του ήταν η διατήρηση της Αρμενίας , αλλά και η στροφή του ενδιαφέροντος των αντιπάλων του ξανά προς την Αίγυπτο και τους Μαμελούκους.
Για αυτό πρότεινε στον Αλπ Αρσλάν ειρήνη με δέλεαρ την επιστροφή της Ιεράπολης (12) , ενώ η μη αποδοχή της πρότασης θα ισοδυναμούσε με πόλεμο.
Ο Αλπ Αρσλάν δεν λέει ούτε ναι ούτε όχι , απλώς κωλυσιεργεί , γιατί και ο ίδιος είναι σε δίλημμα , από τη μία βλέπει ότι οι αντίπαλοι του έχουν συγκεντρώσει μεγάλο στρατό , αλλά από την άλλη δεν πιστεύει ότι αυτή η στρατιά θα διεξάγει εύκολα επιθετικό πόλεμο σε ερειπωμένο και αφιλόξενο έδαφος , όπως είχαν καταντήσει οι ανατολικότερες της Καισάρειας περιοχές. Κάτι που όντως ισχύει , αφού ο Διογένης μόνο μετά από τρεις μήνες και αφού δεν έχει πάρει απάντηση αποφασίζει τελικά να κατευθυνθεί προς την Αρμενία με βασικό στόχο την ανακατάληψη του Άρτζε και του Μαντζικέρτ. Για το λόγο αυτό διασπά την στρατιά του σε τρία μέρη. Το ένα τμήμα με 20.000 άντρες και υπό την αρχηγεία των Ταρχανειώτη και του Νορμανδού Ρουσσέλιου , αποσπάται με βασικό σκοπό την κατάληψη του Χλιάτ.
Ένα δεύτερο τμήμα στάλθηκε για να ανακαταλάβει το Μαντζικέρτ , στόχος που θα επιτευχθεί, ενώ ο ίδιος με το υπόλοιπο τμήμα του στρατού έμεινε λίγο ποιο πίσω. Ο Αλπ Αρσλάν που βρισκόταν στο Χαλέπι μόλις πληροφορείται το γεγονός , αποφασίζει να κινηθεί αστραπιαία προς την περιοχή του Μαντζικέρτ. Άλλωστε γνωρίζει ότι το στρατηγικό πλεονέκτημα θα το έχει όποιος καταλάβει τις γύρω ορεινές θέσεις , έτσι μέσα σε λίγες μέρες όχι μόνο θα εκπληρώσει το στόχο του , αλλά και θα προσεγγίσει τον αυτοκρατορικό στρατό χωρίς να γίνει αντιληπτός. Ο Σελτζουκικός στρατός διασπάται και εκείνος και ένα τμήμα του επιτίθεται αμέσως στον αυτοκρατορικό στρατό που πολιορκούσε το Χλιάτ. Σύμφωνα με Ισλαμικές πηγές οι Σελτζούκοι αιφνιδίασαν τους αντιπάλους τους που νόμιζαν ότι θα έρχονταν αντιμέτωποι μόνο με τους υπερασπιστές της πόλης.
Έτσι αφού τους άφησαν να πλησιάσουν σε αυτή ,άρχισαν την επίθεση ώστε να τους εγκλωβίσουν μεταξύ δύο πλευρών. Το αυτοκρατορικό τμήμα που αιφνιδιάστηκε αποφάσισε τότε να υποχωρήσει και να ενωθεί με το υπόλοιπο στράτευμα. Επειδή όμως τα περάσματα ήταν ήδη πιασμένα αποφάσισε τελικά να υποχωρήσει προς την αντίθετη κατεύθυνση της Μελιτηνής (13). Η εκδοχή αυτή είναι μεν αληθοφανής , όμως ο αυτοκρατορικός στρατός ούτε λίγος ήταν , ούτε αποτελείτο από άπειρες δυνάμεις . Παράλληλα δεν εξηγεί γιατί οι επικεφαλής του δεν έκαναν νέα προσπάθεια προσέγγισης με το υπόλοιπο στράτευμα ή έστω να το ειδοποιήσουν για την πορεία τους , αλλά έφυγαν αμέσως για τη Μελιτηνή. Το γεγονός αυτό οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πιθανότατα η φυγή δεν οφειλόταν μόνο σε ηττοπάθεια και έλλειψη μαχητικότητας , αλλά και σε σκοτεινές συμφωνίες …
Την ίδια στιγμή ο αυτοκράτορας αδρανεί περιμένοντας τα νέα από το Χλιάτ , γεγονός που επιτρέπει στους Σελτζούκους να προετοιμαστούν καλύτερα. Στις 24Αυγούστου ρωμαϊκό τμήμα που επιχειρούσε συλλογή εφοδίων δέχεται επίθεση από Σελτζουκική μονάδα ιππικού. Ο Αυτοκράτορας αγνοώντας το γεγονός ότι όλος ο Σελτζουκικός στρατός είναι ήδη κοντά του , διατάσει τον Νικηφόρο Βασιλάκιο να της επιτεθεί. Εκείνος θεωρώντας ότι δέχεται επίθεση από μικρή εχθρική μονάδα, επιχειρεί ασυντόνιστη επίθεση καταδίωξης. Οι Σελτζούκοι αφού τον αφήνουν να προχωρήσει επιχειρούν πετυχημένη αναστροφή που καταλήγει σε ολοκληρωτική νίκη , καταφέρνοντας μάλιστα να συλλάβουν και τον ίδιο …Το γεγονός αυτό είναι μια δυσάρεστη έκπληξη για τους Ρωμαίους που συν τοις άλλοις αντιλαμβάνονται ότι αντιμετωπίζουν ολόκληρο το Σελτζουκικό στράτευμα . Την επόμενη μέρα οι Ρωμαίοι καλύτερα οργανωμένοι θα επιτεθούν σε εχθρικό απόσπασμα προξενώντας του αρκετές απώλειες ,όμως το απόγευμα της ίδιας ημέρας Ούζοι μισθοφόροι αυτομολούν στους ομοθρήσκους τους Σελτζούκους , γεγονός που προκαλεί έντονη ανησυχία αφού στο στρατό υπηρετούν αρκετοί ακόμη μουσουλμάνοι μισθοφόροι. Τελικά όμως θα γίνει δεκτή η υπόσχεση τιμής τους ότι θα παραμείνουν πιστοί και δεν θα εφαρμοσθεί το σχέδιο αποστράτευσης τους.
Τότε καταφθάνουν απεσταλμένοι του Αλπ Αρσλάν προτείνοντας ανακωχή και την άμεση έναρξη συνομιλιών για την υπογραφή συμφωνίας.
Ο Αλπ Αρσλάν εισηγείται να κρατήσουν οι Σελτζούκοι την Αρμενία , υποσχόμενος όμως πλήρη τερματισμό των επιθέσεων. Οι συζητήσεις στην αυτοκρατορική πλευρά φέρνουν δύο διαφορετικές εκτιμήσεις , αρκετοί θεωρούν ότι έπρεπε να απαντήσουν θετικά , οι περισσότεροι όμως εισηγούνται την άμεση επίθεση θεωρώντας ότι ο Αλπ Αρσλάν είχε στριμωχτεί και ότι αυτή η ευκαιρία δεν έπρεπε να χαθεί. Ο Αυτοκράτορας συμφώνησε με την αληθοφανή δεύτερη εισήγηση της επίθεσης , άλλωστε ήξερε ότι αν έκανε πίσω θα δημιουργούσε κλίμα ηττοπάθειας αφού θα τον κατηγορούσαν ότι δέχεται την παραχώρηση της Αρμενίας ,ενώ ποιος εγγυόταν ότι οι αντίπαλοι δεν θα αθετούσαν τις συμφωνίες ; Ο Διογένης δεν έδωσε σημασία στο ότι ο χώρος γύρω από το Μαντζικέρτ ήταν ανοικτός άρα βόλευε τους ποιο ευέλικτους Σελτζούκους που συν τοις άλλοις είχαν πιάσει και τα γύρω βουνά. Αλλά κυρίως δεν ζύγισε καλά την διάθεση και το ηθικό του δικού του στρατού που αποτελείτο από πολλές αλλοεθνείς ομάδες αλλά και αρκετούς από τους εχθρούς του.
Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΜΑΝΤΖΙΚΕΡΤ
Ο Διογένης σε μια προσπάθεια ψυχολογικής διερεύνησης του αντιπάλου ζήτησε ως προκαταρκτική συμφωνία για την έναρξη διαπραγματεύσεων να φύγει ο Αλπ Αρσλάν από το σημείο που βρισκόταν ώστε να στήσει εκεί την δική του σκηνή. Ο Αλπ Αρσλάν χωρίς να αρνηθεί συσκεπτόταν με τους επιτελείς του , όταν πληροφορείται ότι δέχεται επίθεση , που οφειλόταν στις εισηγήσεις συμβούλων του αυτοκράτορα που τον έπεισαν τελικά ότι οι Σελτζούκοι απλώς κωλυσιεργούνε μέχρι να μαζέψουνε και άλλες δυνάμεις (14). Ο Ρωμαϊκός στρατός αποτελείτο από περίπου 35.000 στρατιώτες με ένα τμήμα να είναι πίσω σε εφεδρεία υπό τον αντίπαλο του Διογένη , Ανδρόνικο Δούκα (υιό του Καίσαρα Ιωάννη Δούκα που είχε εξοριστεί) με εντολή να μην αφήνει μεγάλη απόσταση από τον υπόλοιπο στρατό ώστε να μην παρεισφρήσουν οι εχθροί .
Ο αυτοκράτορας είχε τεθεί επικεφαλής του κέντρου που αποτελείτο από τους δικούς του Καππαδόκες , την αυτοκρατορική φρουρά και το κατάφρακτο ιππικό. Το αριστερό μέρος που αποτελείτο πρώτιστα από τα βαλκανικά τμήματα το ανέθεσε στον Νικηφόρο Βρυέννιο, ενώ το δεξιό που αποτελείτο από τα Μικρασιατικά θέματα και τους Αρμένιους το ανέθεσε στον Θεόδωρο Αλυάτη, με το ελαφρύ ιππικό (μισθοφόροι κυρίως ) να καλύπτει τα πλευρά της στρατιάς. Το αντίστοιχο σχέδιο του Αλπ Αρσλάν προέβλεπε ότι ο έμπιστος του Ταράγκ με 23.000 ιππείς θα εξαπέλυε πλευρικές επιθέσεις , προσπαθώντας να αποφύγει μάχη σώμα με σώμα, ενώ ο ίδιος με 7.000 άντρες θα παρακολουθούσε από ψηλά την εξέλιξη πράττοντας ανάλογα .
Η επίθεση της αυτοκρατορικής στρατιάς είναι ορμητική αλλά και οι αντίπαλοι του επιδέξιοι απέφευγαν την κύκλωση τους ενώ με τους ικανούς τοξότες τους δημιουργούσαν αρκετά προβλήματα. Όμως η συνεχιζόμενη αυτοκρατορική πίεση τους ανάγκασε τελικά να υποχωρήσουν στα γύρω βουνά και όπως βεβαιώνει ο ιστοριογράφος Ματθαίος ο Σύρος υπήρχαν και διαρροές από τους συμμάχους των Σελτζούκων (15). Γύρω στις επτά το απόγευμα ο Διογένης αποφασίζει να επιστρέψει πίσω , άλλωστε σε λίγο θα νύχτωνε και δεν θα ήθελε να τον βρει το σκοτάδι έξω από το στρατόπεδο το οποίο είχε αφήσει αφύλακτο και από το οποίο είχε απομακρυνθεί αρκετά . Η μάχη για αυτόν είχε τελειώσει , δεν είχε καταφέρει κάποιο συντριπτικό χτύπημα αλλά έδειχνε ότι ήταν ισχυρότερος και ίσως να έπειθε τον αντίπαλο του να δεχτεί ειρήνη με ευνοϊκότερους όρους.
Αλλά ενώ υποθέτουμε ότι τέτοιες θα ήταν οι σκέψεις στο μυαλό του , με την επιστροφή του στρατού γύρισαν προς τα πίσω και τα αυτοκρατορικά λάβαρα που χρησίμευαν σαν ειδοποιητήριο. Ο στρατός που ήταν κοντά ενήργησε οργανωμένα , όμως η οπισθοφυλακή δεν ήξερε αν η υποχώρηση ήταν τακτικός ελιγμός ή αποτέλεσμα στρατιωτικής ήττας και μέχρι να το διαπιστώσει , οι αντίπαλοι του αυτοκράτορα αξιοποίησαν την μεγάλη ευκαιρία. Έτσι αφού άρχισαν να διαδίδουν ότι ο στρατός ηττήθηκε και ο αυτοκράτορας σκοτώθηκε , άρχισαν να φεύγουν με τον Ανδρόνικο Δούκα να πρωτοστατεί. Γρήγορα η δική τους φυγή συμπαρέσυρε το σύνολο της οπισθοφυλακής με αποτέλεσμα να υποχωρούν όλοι σε συνθήκες χάους. Ο Αυτοκράτορας διέταξε να σταματήσει η επιστροφή του στρατού για να δούνε ότι δεν ηττήθηκε, όμως σύμφωνα με τον παρόντα Ατταλειάτη αλλά και άλλους ιστοριογράφους της εποχής , η κατάσταση δεν ήταν πλέον αναστρέψιμη (16) ... Ο Αλπ Αρσλάν δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη αποφασίζοντας αμέσως επίθεση με κύριο σκοπό την αποκοπή του κέντρου από τα πλαϊνά τμήματα.
Ο αυτοκρατορικός στρατός παρά την φυγή της οπισθοφυλακής εξακολουθούσε να είναι πολύς , όμως τώρα αναδύονταν σε όλο τους το μεγαλείο τα πολυποίκιλα προβλήματα που τον ταλαιπωρούσαν όλο αυτό το διάστημα. Η ελλιπής εκπαίδευση , το χαμηλό ηθικό, η μεγάλη ανομοιογένεια , η υιοθέτηση σκληρής θρησκευτικής πολιτικής κλπ είχαν ως αποτέλεσμα την επικράτηση των διαλυτικών τάσεων στο στράτευμα παρά τις φιλότιμες προσπάθειες πολλών. Έτσι μετά την αποσύνθεση της οπισθοφυλακής οι επόμενοι που πέταξαν τα όπλα προτιμώντας την άναρχη φυγή ήταν οι Αρμένιοι (17). Μετά την διάλυση και της δεξιάς πλευράς , οι Σελτζούκοι έριξαν το βάρος τους στην αριστερή πλευρά που την αποτελούσαν κυρίως τα βαλκανικά στρατεύματα. Η πλευρά αυτή είχε την θέληση να αντισταθεί όμως η σφοδρή επίθεση με τόξα του Σελτζουκικού ιππικού επέφερε τελικά την εξάρθρωση της …
Την ίδια στιγμή όσοι από τους υποχωρούντες έφταναν στο στρατόπεδο δεν μπορούσαν να δώσουν μια σαφή εξήγηση για το τι πραγματικά είχε συμβεί … Με την ολοκληρωτική διάλυση των δύο άκρων όλο το Σελτζουκικό ιππικό έπεσε πάνω στο κέντρο του αυτοκρατορικού στρατού που εξακολουθούσε να μάχεται συντεταγμένα ,όμως η μάχη ήταν πλέον άνιση. Ο Διογένης με τους Καππαδόκες και την αυτοκρατορική φρουρά έδιναν σκληρό αγώνα όμως οι Σελτζούκοι έσφιγγαν τον κλοιό όλο και περισσότερο , για να καταφέρουν τελικά να συλλάβουν τραυματισμένο τον ίδιο τον Αυτοκράτορα…Η Σελτζουκική νίκη ήταν πλήρης αφού εκτός από τον αιχμάλωτο Αυτοκράτορα είχαν στην κατοχή τους αρκετούς αιχμαλώτους αλλά και σχεδόν απείραχτο το αντίπαλο στρατόπεδο αποκομίζοντας μεγάλες ποσότητες λάφυρων και εφοδίων…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου