Πέμπτη 24 Απριλίου 2014

Η αυτοκρατορία της Νίκαιας μέρος Β΄

 
Η αυτοκρατορία της Νίκαιας(1224-1261)

 

      Το 1224 στην μάχη του Ποιμανηνού ο Ιωάννης νίκησε τους Φράγκους και στη συνέχεια κατέλαβε όλα τα εδάφη των Λατίνων στην Μικρά Ασία εκτός από τη Νικομήδεια και την ακτή απέναντι από την Κωνσταντινούπολη. Μάλιστα ο Ιωάννης προχώρησε ένα βήμα παραπέρα. Με τη βοήθεια στόλου που ναυπηγήθηκε κοντά στην Λάμψακο (απ’ όπου εξεδιώχθησαν οι Ενετοί) τα στρατεύματα του Βατάτζη διέσχισαν τον Ελλήσποντο και κυρίευσαν αρκετές πόλεις της Θράκης, ενώ οι Λατίνοι περιορίστηκαν πίσω από τα τείχη της Πόλης. Από τα νησιά του Αιγαίου κατελήφθησαν η Χίος, η Λέσβος, η Σάμος, η Ικαρία, η Κως και άλλα μικρότερα. Το σημαντικό νησί της Ρόδου, καθώς και άλλα των Δωδεκανήσων, το κυβερνούσε ο βυζαντινός άρχοντας Λέων Γαβαλάς, σαν ανεξάρτητος ηγεμόνας. Μετά από αρκετές αμφίρροπες συγκρούσεις, το 1233 δέχθηκε την επικυριαρχία του Ιωάννη.
Η πύλη με ονομασία «της Κωνσταντινουπόλεως »

         Τον ίδιο καιρό, όμως, η Νίκαια βρέθηκε ξανά σε σύγκρουση με ένα βυζαντινό κράτος. Αυτή τη φορά ήταν τόσο ιδεολογική όσο και στρατιωτική. Το 1224 ο Θεόδωρος Κομνηνός Δούκας κατέλαβε τη Θεσσαλονίκη και το Δεσποτάτο της Ηπείρου πρόβαλε ως η επικρατέστερη δύναμη στην κούρσα για την ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης.
        Η πρώτη σύγκρουση με το Δεσποτάτο της Ηπείρου ήρθε το 1225 για την κατοχή της Αδριανούπολης. Οι κάτοικοι της πόλης έστειλαν πρεσβεία στον Βατάτζη ζητώντας του να στείλει δυνάμεις για την εκδίωξη την φραγκικής φρουράς. Ο τελευταίος άδραξε την ευκαιρία και το απόσπασμα που έστειλε κατέλαβε αναίμακτα την πόλη. Επίσης αναίμακτα αποχώρησαν, όταν ο Θεόδωρος Δούκας, ευρισκόμενος στην Θράκη, έσπευσε με τον στρατό του να εκδιώξει την μικρασιατική φρουρά. Κατά τη στιγμή της παράδοσης, ο διοικητής των Νικαέων Ιωάννης Καμμύτζης δεν αφίππευσε, ούτε προσκύνησε τον Θεόδωρο μην αναγνωρίζοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο άλλον αυτοκράτορα Ρωμαίων, πέραν του Βατάτζη. Τα πνεύματα οξύνθηκαν (ο Θεόδωρος λίγο έλλειψε να προβεί σε χειροδικία εναντίον του Καμμύτζη) αλλά τελικά δεν δόθηκε συνέχεια.
        Το γεγονός αυτό είναι χαρακτηριστικό της έντονης ιδεολογικής αντιπαράθεσης μεταξύ Ηπείρου και Νικαίας. Μάλιστα, ο Καμμύτζης για την πράξη αυτή, τιμήθηκε με αξιώματα από τον Βατάτζη, κατά την επιστροφή του στη Νίκαια, αφού έδειξε στους κατοίκους της Θράκης ότι μόνον ο μονάρχης της Νικαίας ήταν ο γνήσιος αυτοκράτωρ Ρωμαίων.
       Το 1225 ή το 1227 ο Θεόδωρος εγκατέλειψε τον τίτλο του δεσπότη που χρησιμοποιούσε μέχρι τότε και στέφθηκε αυτοκράτορας από τον αρχιεπίσκοπο Οχρίδας στη Θεσσαλονίκη. Το 1230 ο Θεόδωρος πήρε την απόφαση να επιτεθεί στους Βούλγαρους για να εξασφαλίσει τα νώτα του για την προέλαση κατά της Κωνσταντινούπολης. ήταν μία λανθασμένη απόφαση. Ο Ιωάννης Ασάν Β', τσάρος της Βουλγαρίας, τον νίκησε στην μάχη της Κλοκοτνίτσα. Ο Θεόδωρος αιχμαλωτίστηκε και η δύναμη της Ηπείρου καταστράφηκε. Οι Βούλγαροι κατέλαβαν τη Θράκη, την Μακεδονία και την Αλβανία, αφήνοντας τα υπόλοιπα εδάφη της Ηπείρου μοιρασμένα ανάμεσα στον αδελφό και τους γιους του Θεόδωρου ως υποτελείς των Βουλγάρων. Ο τελευταίος διεκδικητής του αυτοκρατορικού τίτλου είχε τεθεί εκτός μάχης.
Εσωτερικά της πόλεως της Νίκαιας
 
       Το χρονικό διάστημα μεταξύ 1225 και 1231 ο Ιωάννης είχε αναλάβει μία εκστρατεία για να εξασφαλίσει και να ενισχύσει τα σύνορα της αυτοκρατορίας του στην Μικρά Ασία. Τώρα, ο μόνος ισχυρός αντίπαλος που είχε απομείνει στην προσπάθεια για την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης ήταν οι Βούλγαροι. Αλλά αυτή τη φορά η λύση ήταν διπλωματική.
         Ο Ιωάννης Β' Ασάν και ο Ιωάννης Βατάτζης συμμάχησαν εναντίον των Λατίνων της Κωνσταντινούπολης. Η συμμαχία επισφραγίστηκε με το γάμο του γιου του Βατάτζη, Θεόδωρου, και της κόρης του Ιωάννη Β' Ασάν, Ελένης. Όμως, οι δύο κοινές τους προσπάθειες για την κατάληψη της Πόλης κατέληξαν σε αποτυχία.
        Στην πρώτη, το 1235, οι ιταλικές ναυτικές δυνάμεις βοήθησαν τον αντιβασιλέα της Λατινικής αυτοκρατορίας, Ιωάννη Ντε Μπριέν, ενώ στη δεύτερη, το 1236, η βοήθεια ήρθε από τον πρίγκιπα της Αχαΐας Γοδεφρείδο Β' Βιλλεαρδουίνο.
          Ο Ιωάννης Β' Ασάν μετά από αυτές τις αποτυχίες έλυσε τη συμμαχία καταλαβαίνοντας ότι ο Βατάτζης κέρδιζε περισσότερα από τη συμμαχία από ότι αυτός. Μάλιστα συμμετείχε σε επιχείρηση των Λατίνων κατά των θέσεων της Νίκαιας στη Θράκη, αλλά τελικά αποστασιοποιήθηκε και από τους δύο αντιπάλους. Το 1241 ο Ιωάννης Ασάν Β' πέθανε, ενώ ήδη είχε γίνει μία μογγολική επιδρομή στη Βουλγαρία.          
          Το 1242 μία νέα μογγολική επιδρομή αποδυνάμωσε ακόμη περισσότερο τη Βουλγαρία και έδωσε την ευκαιρία στον Ιωάννη Βατάτζη να δράσει ανενόχλητος στην Ευρώπη. Ήδη από το 1239 είχε βοηθήσει τον αδερφό του Θεόδωρου Δούκα, Μανουήλ, με στρατό και στόλο για να καταλάβει τη Θεσσαλία. Το 1241 προσκάλεσε τον Θεόδωρο Δούκα στη Νίκαια και τον κράτησε ως αιχμάλωτο. Το 1242 έφτασε με τον στρατό του στη Θεσσαλονίκη, και χρησιμοποιώντας τον Θεόδωρο σαν μεσολαβητή, και υποχρέωσε τον Ιωάννη Δούκα, γιο του Θεόδωρου, να παραιτηθεί από τον αυτοκρατορικό τίτλο, που είχε αρχίσει να χρησιμοποιεί το 1241, και να περιοριστεί στον τίτλο του δεσπότη αναγνωρίζοντας την επικυριαρχία του αυτοκράτορα της Νίκαιας.
Κεραμικό από την Νίκαια. μουσείο Κωνσταντινουπόλεως

       Μετά από αυτό, ανησυχητικά νέα από την ανατολή ανάγκασαν το Βατάτζη να επιστρέψει γρήγορα στην Μικρά Ασία χωρίς να πετύχει κάτι άλλο στην περιοχή. Ένας μογγολικός στρατός είχε καταλάβει την Αρμενία και εισέβαλε στα εδάφη των Σελτζούκων του Ικονίου. Μπροστά στον κοινό κίνδυνο, οι Σελτζούκοι του Ικονίου και οι Βυζαντινοί της Νίκαιας συμμάχησαν. Όμως η συμμαχία αυτή δεν άλλαξε καθόλου την πορεία των πραγμάτων. Οι Σελτζούκοι και οι Βυζαντινοί της Τραπεζούντας ηττήθηκαν στην μάχη του Κιοσέ Νταγ το 1243.
          Ο Ιωάννης ανησυχούσε μήπως η Νίκαια ήταν ο επόμενος στόχος των Μογγόλων αλλά οι φόβοι του δεν επαληθεύθηκαν. Οι Μογγόλοι απεχώρησαν από την Μικρά Ασία αφήνοντας το κράτος των Σελτζούκων του Ικονίου σε μία χαοτική κατάσταση. Οι Σελτζούκοι τώρα ήταν αρκετά αδύναμοι για να απειλήσουν τη Νίκαια.
Η αυτοκρατορία της Νίκαιας το 1254, έτος θανάτου του Ιωάννη Γ'.
         Το 1246 ο Ιωάννης εκστράτευσε ξανά στην Ευρώπη. Μαθαίνοντας ότι ο βασιλιάς της Βουλγαρίας, Καλλιμάν, πέθανε αφήνοντας στον θρόνο τον ανήλικο αδερφό του, Μιχαήλ Ασάν, επετέθη κατά των Βουλγάρων. Ο Ιωάννης έφτασε μέχρι τις πηγές του ποταμού Έβρου και τον Αξιό. Σημαντικές πόλεις, όπως οι Σέρρες, η Βέροια, το Μελένικο και τα Σκόπια περιήλθαν στον έλεγχο της Νίκαιας, οι περισσότερες εξ αυτών αμαχητί. Τέλος, στράφηκε κατά της Θεσσαλονίκης, όπου τον κάλεσαν οι δυσαρεστημένοι με το διάδοχο του Ιωάννη Δούκα, το δεσπότη Δημήτριο (1244-46) και την κατέλαβε οριστικά το 1246.
         Τον επόμενο χρόνο κατέλαβε μερικές πόλεις της Θράκης που είχαν απομείνει στα χέρια των Λατίνων της Κωνσταντινούπολης, αλλά δεν μπόρεσε να επιχειρήσει μία νέα πολιορκία της Κωνσταντινούπολης γιατί ο συνασπισμένος στόλος Γένουας και Πριγκιπάτου της Αχαΐας επιτέθηκε κατά της Ρόδου και απέσπασε μεγάλο μέρος των δυνάμεών που είχε συγκεντρώσει για την πολιορκία για την υπεράσπιση του νησιού. Ακόμη, ανάγκασε τον Μιχαήλ Β', ηγεμόνα της Ηπείρου, να τον αναγνωρίσει ως αυτοκράτορα. Σε αντάλλαγμα ο Μιχαήλ πήρε τον τίτλο του δεσπότη. Τη συμφωνία τους επισφράγισε ο γάμος της εγγονής του Ιωάννη, Μαρίας, με το γιο του Μιχαήλ, Νικηφόρο, το 1249. Όμως, το 1251 ο Μιχαήλ κινήθηκε εναντίον του Ιωάννη και επιχείρησε να καταλάβει τη Θεσσαλονίκη. Δυστυχώς για αυτόν οι στρατηγοί του προσχώρησαν στον Ιωάννη και έτσι αναγκάστηκε να δεχθεί την ειρήνη στη Λάρισα το 1252. Με τη συμφωνία ειρήνης, οι Ηπειρώτες αναγκάζονταν να παραδώσουν στην αυτοκρατορία της Νίκαιας τα Βελεσά και τον Πρίλαπο.
         Το 1254 ο Ιωάννης πέθανε, αφήνοντας στο γιο και διάδοχό του, Θεόδωρο, ένα στρατιωτικά και οικονομικά εύρωστο κράτος. Το όνειρο της κατάληψης της Κωνσταντινούπολης ήταν θέμα χρόνου να πραγματοποιηθεί.
Υδρορροή η σιφώνη απο ρωμέϊκη κατασκευή
         Ο Θεόδωρος Β' βασίλευσε μόνο τέσσερα χρόνια. Στη διάρκεια της βασιλείας του η Αυτοκρατορία της Νίκαιας ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο. Μετά την άνοδο του Θεόδωρου στο θρόνο οι Βούλγαροι προσπάθησαν να ανακαταλάβουν τα εδάφη που είχαν χάσει από τον Ιωάννη Βατάτζη το 1246. Ο Θεώδορος κατάφερε να τους αποκρούσει δύο φορές και να συνάψει συνθήκη ειρήνης μαζί τους το 1256 με την οποία τα σύνορα θα παρέμεναν ως είχαν πριν τον πόλεμο. Ακόμη, τον ίδιο χρόνο ανάγκασε το δεσπότη Μιχαήλ της Ηπείρου να του παραχωρήσει το Δυρράχιο και τα Σέρβια. Με αυτόν τον τρόπο, όμως, κέρδισε την εχθρότητα του Μιχαήλ και μεταξύ της Ηπείρου και της Νίκαιας ξεκίνησε πόλεμος, κατά τον οποίο οι Ηπειρώτες είχαν κάποιες επιτυχίες όπως την κατάληψη της Βέροιας και της Καστοριάς. Ο Θεόδωρος πέθανε το 1258 πριν να δει το τέλος του πολέμου. Ο γιος και διάδοχός του, Ιωάννης, ήταν ακόμη ανήλικος, και ο Θεόδωρος λίγο πριν πεθάνει όρισε ως επίτροπό του ένα στενό του συνεργάτη, το Γεώργιο Μουζάλωνα. Η αριστοκρατία, όμως, ήταν εχθρική προς το πρόσωπου του Γεωργίου. Λίγες μέρες μετά ο Γεώργιος Μουζάλων και οι αδερφοί του δολοφονήθηκαν και νέος επίτροπος ανέλαβε ο Μιχαήλ Παλαιολόγος, που απαίτησε να στεφθεί συναυτοκράτορας μαζί με τον ανήλικο Ιωάννη, πράγμα που έγινε.
  Ελληνικός ναός ρωμαϊκός που έχει μετατραπεί και επεκταθεί από Σελτζούκους και σήμερα είναι μουσείο με διάσπαρτα και εξωτερικά ελληνικά ευρήματα
 
Ο ναός της Αγίας Σοφίας στην Νίκαια

        Το 1259 ο Μιχαήλ της Ηπείρου συμμάχησε με τον Πρίγκηπα της Αχαΐας, Γουλιέλμο Βιλλεαρδουίνο, και με το Βασιλιά της Σικελίας, Μανφρέδο Χοενστάουφεν. Από αυτήν τη συμμαχία απειλούταν άμεσα η Θεσσαλονίκη, και μαζί της η θέση ισχύος της Νίκαιας στα Βαλκάνια και το προβάδισμά της στον αγώνα για την ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης. Ο Μιχαήλ έστειλε στρατό για να αντιμετωπίσει αυτήν την απειλή με επικεφαλής τον αδερφό του και σεβαστοκράτορα, Ιωάννη Παλαιολόγο, και το Θεόδωρο Δούκα, αδελφό του δεσπότη Μιχαήλ. Οι δύο στρατοί συγκρούστηκαν τον ίδιο χρόνο στην μάχη της Πελαγονίας. Ο στρατός της Νίκαιας θριάμβευσε, οι αντίπαλοι της κατατροπώθηκαν και μάλιστα ο Γουλιέλμος Βιλλεαρδουίνος πιάστηκε αιχμάλωτος. Στη συνέχεια ο στρατός της Νίκαιας προχώρησε νοτιότερα, κατέλαβε την Άρτα και λεηλάτησε τη Θήβα. Αν και τον επόμενο χρόνο ο δεσπότης Μιχαήλ ανακατέλαβε την Άρτα, το αποτέλεσμα της μάχης της Πελαγονίας είχε γείρει την πλάστιγγα στο μέρος της αυτοκρατορίας της Νίκαιας.

Ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης - Επανίδρυση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας (1261)

        Το 1260 ο Μιχαήλ Παλαιολόγος επιχείρησε μία επίθεση εναντίον της Κωνσταντινούπολης που όμως απέτυχε. Καταλαβαίνοντας ότι χρειαζόταν ισχυρό στόλο για να αντιμετωπίσει το βενετικό στόλο που υπερασπιζόταν την πόλη υπέγραψε το 1261 στο Νυμφαίο συνθήκη με τη Γένουα, με την οποία της παραχωρούσε εμπορικά προνόμια στην αυτοκρατορία και ένα ειδικό τομέα απέναντι από την Κωνσταντινούπολη με αντάλλαγμα τη ναυτική βοήθεια Γένουας για επίθεση εναντίον της Κωνσταντινούπολης.
        Η ανάκτηση της Κωνσταντινούπολης, όμως, αποδείχτηκε ευκολότερη υπόθεση από ότι υπολόγιζε ο Μιχαήλ. Τον Ιούλιο του 1261 έστειλε το στρατηγό Αλέξιο Στρατηγόπουλο με μικρή δύναμη για αναγνωριστική αποστολή στα σύνορα με τη Βουλγαρία με τη διαταγή να περάσει κοντά στην Κωνσταντινούπολη και να κάνει μία επίδειξη δύναμης. Περνώντας έξω από τα τείχη της Κωνσταντινούπολης ο Στρατηγόπουλος πληροφορήθηκε ότι το σύνολο της φρουράς της πόλης και του βενετικού στόλου έλειπαν σε μία επιχείρηση για την κατάληψη του νησιού Δαφνουσία του Ευξείνου Πόντου. Έτσι, με ξαφνική επίθεση στην σχεδόν αφύλακτη πόλη ο Στρατηγόπουλος κατέλαβε την Κωνσταντινούπολη στις 25 Ιουλίου του 1261. Οι Βενετοί, όταν πληροφορήθηκαν τα συμβάντα, έσπευσαν να επιστρέψουν, αλλά το μόνο που κατάφεραν ήταν να παραλάβουν τα γυναικόπαιδα που είχαν καταφύγει στην λιμάνι και να διασώσουν τον Λατίνο αυτοκράτορα Βαλδουίνο Β'. Η λατινική κυριαρχία έφτασε έτσι άδοξα στο τέλος της ύστερα από 57 χρόνια.
         Στις 15 Αυγούστου 1261 ο Βυζαντινός αυτοκράτορας Μιχαήλ Παλαιολόγος μπήκε στην πόλη και στέφθηκε για δεύτερη φορά αυτοκράτορας, αυτή τη φορά χωρίς τον Ιωάννη Δ' που παραγκωνίσθηκε τελείως και λίγο καιρό αργότερα τυφλώθηκε.
Με την ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης, η Βυζαντινή αυτοκρατορία επανιδρύθηκε και η πορεία της αυτοκρατορίας της Νίκαιας έληξε.

Αυτοκράτορες της Νίκαιας

  • Θεόδωρος Α' Λάσκαρης (1204-1222)
  • Ιωάννης Γ' Δούκας Βατάτζης (1222-1254)
  • Θεόδωρος Β' Λάσκαρης (1254-1258)
  • Ιωάννης Δ' Λάσκαρης (1258-1261)
  • Μιχαήλ Η' Παλαιολόγος (συναυτοκράτορας 1259-1261, έπειτα ανασύσταση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου