Στην Κωνσταντινούπολη οι κάτοικοι του κυρίως άστεως ονομάζονταν «Πολιτικοί» και οι κάτοικοι των προαστίων (του «πέραν» = διάβαση) καλούνταν «Περατικοί». Ο Προκόπιος αναφέρει ότι στην Αντιόχεια οι πολιτοφύλακες ήταν καλύτερα εξοπλισμένοι απ’ ότι στην πρωτεύουσα-ίσως λόγω της χαλαρότερης αυτοκρατορικής επίβλεψης. Μετά τη στάση του «Νίκα» όμως η δύναμή τους περιορίστηκε για να παραλαβαίνονται οι πιθανές νέες εξεγέρσεις.
Οι Αραβικές επιδρομές του 7ου και 8ου αιώνων έφεραν αλλαγές στο σύστημα της αμύνης της αυτοκρατορίας. Στα σημείο όπου κάλυπταν διαβάσεις και οδεύσεις χτίστηκαν πυργίσκοι που ονομάζονταν βίγλες και επανδρωνόταν από φρουρούς που ονομάζονταν βιγλάτορες. Οι βιγλάτορες είχαν ευθύνη για την περιοχή τους και δεν ακολουθούσαν τον τακτικό στρατό στις εκστρατείες. Η αποστολή τους ήταν μάλλον συμπληρωματική του ελαφρού ιππικού των Ακριτών. Η άνθηση της πειρατείας στην Ανατολική Μεσόγειο έφερε το θεσμό και στα νησιά.
Οι βιγλάτορες είχαν ηλικία μεταξύ 17 και 50 ετών και ήταν εκπαιδευμένοι στη χρήση κυρίως εκηβόλων όπλων αλλά και την αποστολή σημάτων. Επιλέγονταν από τους προεστούς των κοντινών χωριών. Αποστολή του ήταν αν αναφέρουν ενόπλους ή πλοία που περνούσαν από τον τομέα τους. Τα σήματα αναμεταδίδονταν από τη μία βίγλα στην άλλη, θέτοντας τις στρατιωτικές δυνάμεις σε συναγερμό,ενώ με κατάλληλα σήματα ενημερώνονταν και οι κάτοικοι της περιοχής για να καταφύγουν στα φρούρια ή σε σπηλιές μαζί με ότι μπορούσε να φανεί χρήσιμο στον εχθρό (πχ. τρόφιμα ή εργαλεία).
To 14ο αιώνα η Βυζαντινή Αυτοκρατορία παρήκμαζε με ταχείς ρυθμούς. Ο κοινωνικός ιστός είχε καταστραφεί και το κράτος είχε γίνει έρμαιο των ξένων μισθοφόρων που αδυνατούσε να πληρώσει. Μονη αναλαμπή ήταν η παγίωση της θέσης της Αυτοκρατορίας στην Πελοπόνησσο και η απόκρουση της Καταλανικής επίθεσης στη Θεσσαλονίκη. Η τεχνολογική πρωτοπορία στον οπλισμό είχε περάσει πλέον στη Δύση.
Το οριστικό τέλος ήρθε τον 15ο αι. Ανίκανη να εκμεταλλευτεί τα προβλήματα των Οθωμανών μετά τη μάχη της Αγκύρας, η αυτοκρατορία σταδιακά έχασε τα εδάφη της και η ίδια η Κωνσταντινούπολη βρέθηκε στη πρώτη γραμμή των τουρκικών επιθέσεων. Οι ελάχιστοι τακτικοί στρατιώτες και οι ανεπαρκώς προετοιμασμένοι πολιτοφύλακες δεν μπόρεσαν να εμποδίσουν τον Οθωμανικό στρατό να καταλύσει την Βυζαντινή Αυτοκρατορία στα 1453.
Βιβλιογραφία:
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΝ/ΜΙΟΥ ΚΑΙΜΠΡΙΤΖ Εκδόσεις «ΜΕΛΙΣΣΑ» 1966
Osprey Military publishing Co: “Romano-Byzantine Armies 4th-9th cent”
Gwatkin, H.M., Whitney, J.P. (ed) et al. The Cambridge Medieval History Cambridge University Press, 1926.
Forbes, Townsbee, Mitrany, Hogarth “The Balkans: A history,of Bulgaria Serbia Greece, Rumania, Turkey” Oxford University press 1915
A History of the Byzantine Empire by Al. Vasilief Translated from the Russian by S. Ragozin, Madison 1928
Edward Gibbon’s Decline and Fall of the Roman Empire 1782 (Written), 1845 (Revised)
John Haldon Byzantium at War Osprey ISBN: 0415968615
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου