Σελίδες

Τετάρτη 10 Ιουνίου 2015

Ο Περικλής Γιαννόπουλος για το Βυζάντιο.

Ο Περικλής Γιαννόπουλος για το Βυζάντιο
Εισαγωγή του Δημήτρη Σκουρτέλη
 
 
αναδημοσίευση από τη σελίδα '' τα ακριτικά έπη" 
 
 
Η κεφαλή της Γοργώς, "στοιχειωμένη"
στα βάθη της 'Κινστέρνας΄(δεξαμενής) της
Κωνσταντινούπολης, με αποτρεπτικό ρόλο

Ο Περικλής Γιαννόπουλος δεν ήταν Χριστιανός.Θεωρούσε τον εαυτό του ακραιφνή Έλληνα και μόνο. Ο Ελληνισμός ήταν η μοναδική“θρησκεία” που αναγνώριζε. Καθόλου δεν απέφευγε αιχμές κατά της Εκκλησίας.

Σαν Έλληνας,όμως, ο Γιαννόπουλος σέβονταν απεριόριστα το Βυζάντιο. Όπως θα διαπιστώσουμε από τα αποσπάσματα των κειμένων του που ακολουθούν, θεωρούσε την Ορθόδοξη Ανατολική Αυτοκρατορία σαν μια νέα,σφριγηλή αναγέννηση και εκδήλωση του Ελληνισμού, και τον Χριστιανισμό σαν μέσον που χρησιμοποίησαν οι Έλληνες για να στηρίξουν τη νέα, μεσαιωνική κοσμοκρατορία τους και να διαδώσουν τον πολιτισμό τους!

“Ἡ ἵδρυσις τοῦ Χριστιανικοῦ μας Κράτους εἶνε ὄχι μόνον Πραγμάτωσις καὶ Κορύφωσις τοῦ φυσικοῦ Ἀλεξανδρινοῦ Ἔργου, ἀλλὰ καὶ ἡ βροντώδης Ἀπόδειξις δι᾿ αὐτῆς ταύτης τῆς Νέας Θρησκείας, δι᾿ ἀνεξαιρέτως ὅλων της τῶν ἐκδηλώσεων, τῆς ἐντελοῦς ΓΝΗΣΙΟΤΗΤΟΣ καὶ ΕΛΛΗΝΟΣ καὶ ΕΛΛ.ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ.”, γράφει.

Η ιστορική συνέχεια μιας Φυλής είναι ίσως το μόνο αυταπόδεικτο αξίωμα που μπορεί να ισχύσει στην Ιστορική Επιστήμη, και ο Γιαννόπουλος το κατέχει, ενώ οι αυτοαποκαλούμενοι “συνεχιστές”του το αγνοούν.

Σε αντίθεση με τους σημερινούς “ομοϊδεάτες” του, δεν δηλώνει ηλιθίως πως“επειδή είμαι Έλληνας δεν μπορεί να είμαι Χριστιανός” , αντίθετα μάλιστα δηλώνει: “Ὁ Ἑλληνισμὸς δὲν ἔχει νὰ πολεμήσῃ τὴν Ἐκκλησίαν του” καιΚανεὶς δὲν ἔχει οὔτε πρέπει νὰ πολεμήσῃ τὴν Ἑλλ.Ἐκκλησίαν, περιοριζομένην ἀκριβῶς εἰς τὴν δουλειά της, οὔτε νὰ τὴν ἀνησυχήσῃ. Τοὐναντίον μάλιστα τὸ Ὀρθόδοξον Ἑλλ. Πνεῦμα, ἔχει καὶ πρέπει νὰ πολεμήσῃ ὑπὲρ αὐτῆς” !

Ο πατριώτης Γιαννόπουλος δεν μπορούσε να πετάξει στα σκουπίδια τα τελευταία 2.000 χρόνια της Ιστορίας της Φυλής του χάριν ενός άκαιρου θρησκευτικού φανατισμού!

Επισημαίνει, μάλιστα,γοητευμένος,πως τόσο ο Παρθενών,όσο και η Αγία Σοφίαήταν Ναοί αφιερωμένοι στην Σοφία!

Αναγνωρίζει, ακόμη και ως σωστή την απόρριψη του ονόματος "Έλληνας" από τους Βυζαντινούς, σαν άλλο ένα μέσον ευκολότερης διάδοσης του Ελληνικού πολιτισμού μέσα στους ανερχόμενους εθνικισμούς, αν και, λέει, ουδείς ξένος ...πίστεψε πως δεν είμαστε Έλληνες...

--------------------------

Γιατί ο Γιαννόπουλος ήταν, ίσως, Παγανιστής,δεν ήταν όμως ούτε ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ ούτεΞΕΝΟΔΟΥΛΟΣούτε ΔΙΑΣΠΑΣΤΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ, αλλά πραγματικός πατριώτης.

Τα κείμενα του Γιαννόπουλου στερούνται επιστημονικής τεκμηρίωσης, είναι πιο πολύ συναισθηματικά και παρορμητικά. Το ένστικτό του όμως είναι σωστό. Ο ίδιος επισημαίνει πως τα θέματα που θίγει χρειάζονται δουλειά και έρευνα.
Αυτό παραμένει και το ζητούμενο ως τις μέρες μας.

Τα αποσπάσματα που ακολουθούν είναι παρμένα από την συλλογή κειμένων του Περικλή Γιαννόπουλου που συνάθροισε ο Φειδίας Μπουρλάςστον ιστότοπό του, “Αντίβαρο”τον οποίο ευχαριστώ. Σας παραπέμπω εκεί για μια πληρέστερη μελέτη του φαινομένου“Περικλής Γιαννόπουλος”.

Ένας Άγγελος οδηγεί την λευκοφορεμένη κοπέλα -την Ελλάδα- στην Εκκλησία,
ενώ άλλος Άγγελος αποπέμπει την Συναγωγή. Βυζαντινό Χειρόγραφο.
Ομιλίες του Αγιου Γρηγορίου του Θεολόγου.

"Καὶ βεβαίως οὔτε εἶδε ποτέ του, οὔτε θὰ ἰδῇ ὁ Κόσμος Δραματικοτέραν καὶ φανταστικοτέραν Ἱστορικὴν Περίοδον, [την Βυζαντινή εννοεί] Μεγαλειότερον Ἀγῶνα μεταξὺ Φωτὸς καὶ Σκότους, μεταξὺ Πνεύματος καὶ Μπαλτᾶ, μεταξὺ Ἀνθρώπου καὶ Κτήνους, δηλαδὴ μεταξὺ Ἕλληνος καὶ ΦραγκοΑσιανῶν Βαρβάρων, δηλαδὴ Ἀσιανῶν, ἀγρίων μὲν ἀλλὰ φωτεινῶν,ὡραίων, μεγαλοπρεπῶν σὰν τὴν Ἀσίαν καὶ Φραγκικῶν θηρίων, ἀνθρωποφάγων,πτωματοφάγων, πανουκλικῶν, ὑαινωδῶν.

Καὶ ὅμως ἐκατορθώθησαν τὰ πλεῖστα καὶ τὰ μέγιστα καὶ τὸ κυριότατον πάντων διὰ τὸν Πολιτισμὸν τῆς Γής, ὄχι μόνον ἡ διάσωσις αὐτὴ ἀλλὰ καὶ ἡ μετάδοσις καὶ διδασκαλία καὶ ἐπιβολὴ καὶ συγκράτησις αὐτοῦ μέχρι τῆς στιγμῆς ποὺ θὰ ἔφθαναν οἱ Φράγκοι νὰ δεχθοῦν ἀπὸ τὰ χέρια μας, νὰ διατηρήσουν τουλάχιστον ἕνα εἶδος Ἀνθρωποειδοῦς Πολιτισμοῦ, ἔστω καὶ παρεξηγημένου,ὅπως ὁ Νεώτερος Φραγκικός, ὁ ἕως τώρα.

Ἡ Βυζαντινή μας Περίοδος δὲν ἔφερεν εἰς πέρας οὔτε τὸ Πνευματικόν, οὔτε τὸ Πραγματικόν της Ἔργον. Ἄγνωστον ἐντελῶς εἰς ποῖον Τύπον θὰ κατέληγε.

Ἀλλ᾿ ἡ Χριστιανική μας Περίοδος, ὑπὸ τὴν πίεσιν τῶν ζυμώσεων καὶ τὴν ἀνατίναξιν τῶν ἑνώσεων καὶ δημιουργιῶν, κυριότατα δὲ ὑπὸ τὴν ἀέναον τρομακτικὴν πίεσιν τῶν Ἀνθρωπομούτρων Κτηνῶν Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως, καὶ πάντοτε μὲν κυμαινομένη,κλονιζομένη ἔσωθεν, ἀλλὰ καὶ πάντοτε ὑπερνικῶσα τὰ πάντα, γονατίζεται μὲν ἀπό τοὺς ἀτιμοτάτους μεταμφιεσμοὺς τῶν Φραγκοκανιβάλων -τῶν ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΩΝ-δηλαδὴ τῶν Σταυροφορικῶν ΑΤΙΜΑΣΜΩΝ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΤΩΝ, μὴ ἐχουσῶν κανενὸς εἴδους σχέσιν μὲ τίποτε θρησκευτικόν,ἀλλ᾿ οὐσῶν, πεινασμένης Ἀγέλης ΛΥΚΩΝ ἔφοδος κατὰ τῶν σπιτιῶν μας καὶ τῶν ἀγαθῶν μας, πρὸς ἁρπαγμὸν καὶ σπαραγμὸν-σταματᾶ δὲ καὶ δένεται, ἀπὸ τὸν γοργὰ καταφθάσαντα εἰς εὐνοϊκὴν ὥραν, πρὸ τῆς ἀναλήψεως τῶν δυνάμεών μας, Τυχηρόν:ΤΟΥΡΚΟΝ.

Ἡ ἵδρυσις τοῦ Χριστιανικοῦ μας Κράτους εἶνε ὄχι μόνον Πραγμάτωσις καὶ Κορύφωσις τοῦ φυσικοῦ Ἀλεξανδρινοῦ Ἔργου, ἀλλὰ καὶ ἡ βροντώδης Ἀπόδειξις δι᾿ αὐτῆς ταύτης τῆς Νέας Θρησκείας, δι᾿ ἀνεξαιρέτως ὅλων της τῶν ἐκδηλώσεων, τῆς ἐντελοῦς ΓΝΗΣΙΟΤΗΤΟΣ καὶ ΕΛΛΗΝΟΣ καὶ ΕΛΛ.ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ. Ὅτι ὄχι μόνον δὲν ἀνεμίχθη μὲ τίποτε, ἀλλ᾿ ὅτι ἐπολέμησε δυνατότατα καὶ κατὰ τὴν Ἀλεξανδρινὴν καὶ κατὰ τὴν Ρωμαϊκὴν περίοδον, ὅλας τὰς Ἀνατολικὰς Ἰδέας καὶ ἐπιδράσεις, καὶ αὐτὴ δὲ ἀκόμη ἡ ὑπὸ τῶν καιρῶν καὶ τῶν φορῶν τῶν Ἀνθρωπείων, παρουσιασθεῖσα-Ἡ Ἑβραϊκὴ Ἰδέα- ὡς πραγματικὴ ἀνάμιξις, εἶνε ἁπλῶς, φανερότατη πολιτικὴ ΣΥΓΚΟΛΛΗΣΙΣ δύο πραγμάτων ἐντελῶς διαφορετικῆς φύσεως, ἀκριβῶς διότι ἦτο ἀδύνατον νὰ ἀναμιχθοῦν ἢ συγχωνευθοῦν. Καὶ ἡ Συγκόλλησις δὲ αὐτὴ βροντοφωνεῖ καὶ τὴν ζωτικότητα καὶ τὴν γνησιότητα ἡμῶν τῶν τότε,διότι διὰ νὰ κατορθωθῇ καὶ αὐτή,ἐδέησε καὶ εἰς τὸν Πνευματικὸν Κόσμον καὶ εἰς τὸν Πραγματικόν, νὰ μεταμορφωθῇ ριζικῶς ὁλόκληρος ἡ Ἑβραϊκὴ Ἰδέα.

Από το Μέγα Παλάτιον της Κωνσταντινούπολης

Οὕτω ἡ πρώην Ἑλλαδικὴ Ἐποποιία, διὰ τῆς Πανελληνίου Ἀλεξανδρινῆς φθάνει φυσικότατα καὶ ἐξαισιότατα τυλιγμένη ὑπὸ τὰ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΡΩΜΑΪΚΑ ΦΟΡΕΜΑΤΑ εἰς τὸ τελικὸν κατόρθωμα καὶ σκοπόν, τὴν τελειωτικὴν Ἑδραίωσιν τῆς Κοσμοκρατορίας.

Ἐνῷ τὸ γεγονὸς εἶνε ὅτι ὅπως εἶνε ἀδύνατον νὰ νοηθῇ ἐξάπλωσις καὶ ἄνθησις καὶ ἐπικράτησις Χριστιανισμοῦ, ἄνευ τῆς ὑπάρξεως τρισμεγίστου Πανανθισμένου Ἑλληνισμοῦ, ἄλλον τόσον εἶνε ἀδύνατον νὰ νοηθῇ ἐξάπλωσις Ρώμης ἄνευ Κολοσσαιοτάτου Ἑλληνισμοῦ τελειότατα ὀργανισμένου. Διότι ὅση εἶνε ἡ δύναμις τοῦ Χριστιανισμοῦ ἄνευ τοῦ Ἑλληνισμοῦ,ἄλλη τόση εἶνε καὶ ἡ τοῦ Ρωμαϊσμοῦ.Καὶ εἶνε γελοιοδέστερον τοῦ γελοίου νὰ γίνεται λόγος περὶ Ρωμαϊκότητος ἠμῶν ὅσον καὶ περὶ Χριστιανικότητος,ἀφοῦ μόνον Ἐλληνοποίησις καὶ τῶν δύο Ξενισμῶν ἔγινε.

Καὶ εἶνε ἀληθινὰ γελοῖος ὁ Βαρβαροφραγκόκοσμος νὰ ὁμιλῇ περὶ Καταπτώσεων ἡμῶν τῶν τότε, διότι ἔχει τὴν κτηνώδη ἰδέαν ὅτι ὁ Στρατιωτισμὸς εἶνε ἡ ἀνωτάτη ἐκδήλωσις τῆς Ἀκμῆς μιᾶς Φυλῆς -ἐνῷ ὁ Ἕλλην δὲν εἶνε Στρατιώτης, παρὰ ἐξ ἀνάγκης καὶ διὰ μίαν στιγμήν, διότι εἶνε ΑΝΘΡΩΠΟΣ- καὶ μᾶς θεωρεῖ ἐν παρακμῇ, μόνον καὶ μόνον διότι ἀφήκαμεν τὴν Ρώμην νὰ ἀναλάβῃ τὰ Ἀστυνομικὰ καθήκοντα τοῦ Κόσμου, ὅταν σήμερον αὐτὴν τὴν ὥραν, ἀπ᾿ ἄκρου εἰς ἄκρον αὐτοῦ λατρεύει τὸν Θεὸν ποὺ κατεσκευάσαμεν ἐμεῖς, ἐκείνην ἀκριβῶς τὴν ἱστορικὴν στιγμήν, ὅπως ἐμεῖς τὸν ἐφτιάσαμεν, ὅταν αὐτὸς ὁ ἴδιος θεωρεῖ τὴν θρησκείαν μας ποὺ τοῦ ἐδάκαμεν, ὡς τὸ ἕνα Πανευρωπαϊκὸν ἐξανθρωπιστικὸν θεμέλιον, τῆς ἔκτοτε καὶ τῆς τώρα ὑπάρξεώς του! Ἐὰν ἡ ὑφ᾿ ἡμῶν κατάκτησις καὶ ὑποδούλωσις ἡ Πνευματικὴ καὶ ἡ ἀπορρόφησις τέλος τῆς Κοσμοκρατείρας Ρώμης καὶ ἡ Δημιουργία μιᾶς Θρησκείας καὶ ἐπιβολή,ἕως τὴν ὥραν αὐτὴν παμβασιλευούσης,δύναται νὰ θεωρηθῇ κατάπτωσις, τότε...Ἀλληλούϊα.

Ο Ιπποκράτης σε βυζαντινή μικρογραφία


Ἐλέχθη καὶ ἐπιστεύθη ὅτι Ἑλλ. Φύσις, Πνεῦμα,Ὡραῖον καὶ Ἐμεῖς μαζύ, ἐχάθηκαν ὅλα κατὰ τοὺς Μακεδονικοὺς χρόνους, εἰς Ἀνατολικὰ ἀνακατεύματα, εἰς Ρωμαϊκὰ ἐξευτελίσματα καὶ σαπόξυλα ναυαγημένα,ἀπορρίματα τοῦ Κόσμου, ἐξεβράσθησαν εἰς τὸ Βυζάντιον, διὰ νὰ ἀποτελέσουν ἀποσαπίζοντα εἰς τὸν Ἥλιον, ἕνα Ἐκτρωματικὸν θέαμα ἀνθρωπίνου Σαπισμοῦ.Ἐνῷ ὁλόκληρος ἡ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ - ΑΘΗΝΑ,δηλαδὴ ἕνας ΝΕΟΣ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΟΣ ΡΥΘΜΟΣ ἀπὸ τὰ θεμέλια ἕως τοὺς ἀκροτάτους Σταυροὺς τῶν θόλων ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΑΤΟΣ καὶ σύμφωνος πρὸς τοὺς Νέους Καιρούς, μὲ ὁλόκληρον τὴν Ζωγραφικήν του καὶ ὁλόκληρον τὸ παιζόμενον Θρησκευτικὸν Δρᾶμα, Σοφόκλεια δραματοποιημένον,δηλαδὴ ἕνας ὁλόκληρος Νέος Κόσμος,μεταμορφωμένος εἰς Θρησκευτικὸν Θέατρον περιέχον ὅλας τὰς ἀρχαίας ἑορτὰς μαζύ, κατάλαμπρος ἀπὸ Δύναμιν καὶ Νεότητα καὶ Λαμπρότητα καὶ ὁλόκληρος μέχρι τῶν παραμικροτέρων λεπτομερειῶν,φέρων τὴν Πασίγνωστον γνησίαν Ἑλληνικὴν Σφραγίδα, γκρεμίζει ὅλα τὰ βορβορώδη πυραμιδώματα ὑπὸ τὰ ὁποῖα μᾶς ἔθαψαν.Διότι τὸ δυσκολότερον καὶ ἀδυνατότερον πρᾶγμα ποὺ εἶνε δυνατόν, νὰ γεννηθῇ,χωρὶς νὰ ὑπάρχῃ βαθυτάτη ὀργάνωσις Φυλῆς καὶ φυσιολογικοτάτη Ἄνθησις Κοινωνίας, Πνεύματος καὶ Τέχνης, εἶνε Νέος Ἀρχιτεκτονικὸς Ρυθμός. Κυριολεκτικῶς τῶν ἀδυνάτων ἀδύνατον.

Κατὰ τὴν τρίτην αὐτὴν περίοδον, τὴν φαινομένην ὅτι στηρίζεται ὁλόκληρος, ἐπὶ τοῦ Ρωμαϊσμοῦ καὶ τοῦ Ἑβραϊσμοῦ, τὴν κορυφουμένην ἀπὸ τὸν Δικέφαλον Ἀετὸν Κεραυνόν, δηλαδὴ τὸν παμπόνηρον γέρο-Ἀετὸ τοῦ Γερο-Διός, ποὺ ἐπέταξε μόνον ἄλλο ἕνα κεφάλι, διὰ νὰ ἀλλάξῃ ὁ Μανωλιὸς καὶ συγχρόνως φορέσει καὶ ἄλλο ἕνα Στέμμα, κατὰ τὴν ὁποίαν ἐκρατήσαμεν, ἀπὸ τρισβαθυτάτην Πολιτικὴν Μεγαλοφυΐαν τα δύο αὐτὰ ΦΟΡΕΜΑΤΑ, μετὰ μανίας, ἕως τὴν ἐσχάτην στιγμήν, καθ᾿ ἣν δὲν ἦτο πλέον δυνατὸν νὰ κρυφθῶμεν, διότι ὁ Φραγκόκοσμος ἐφώναζεν: εἶσθε οἱ Ἕλληνες, εἶσθε οἱ Ἕλληνες καὶ ἐμεῖς ἀπαντούσαμεν, περὶ τοὺς καιροὺς τῶν Φωτίων, ἀδυνατοῦντες νὰ συνεννοηθῶμεν μὲ τοὺς ΛΥΚΟΥΣ, καὶ Σεῖς εἶσθε: οἱ ΒΑΡΒΑΡΟΙ, νομίζει κανεὶς ὅτι καθ᾿ ὅλην αὐτὴν τὴν ἐποχήν,ἐπαίξαμεν τὸ ὡραιότερον παιγνίδι μας,Κυριαρχοῦντες καὶ λέγοντες εἰς τοὺς φωνάζοντας: Ἐμεῖς δὲν εἴμεθα οἱ Ἕλληνες. Ἕλληνες δὲν ὑπάρχουν. Ἐμεῖς δὲν κάνουμε τίποτε, δὲν φταῖμε τίποτε,δὲν θέλουμε τίποτε. Ἐδῶ δὲν ὑπάρχει τίποτε ἄλλο, παρὰ ὁ Αὐτοκράτωρ τῶν Ρωμαίων καὶ ὁ Χριστός.

Ο "Θράκας Ιππέας", ο ανώνυμος "Κύριος Ήρως"
πρόγονος της παράστασης του Αη Γιώργη

Ὁ Ἑλληνισμὸς δὲν ἔχει νὰ πολεμήσῃ τὴν Ἐκκλησίαν του, ὅπως ἔγινε καὶ γίνεται ἀναγκαστικῶς εἰς ὅλα τὰ Κράτη ποὺ θέλουν νὰ προοδεύσουν, διὰ τὸν ἁπλούστατον λόγον, ὅτι δὲν ἔχει νὰ πολεμήσῃ κατὰ τοῦ Παπᾶ. Ὁ Ἕλλην Παπᾶς δὲν ἔχει,Δόξα τῷ Θεῷ, καμμίαν σχέσιν μὲ τὸν Φραγκόπαπα. Ὁ Ἑλληνόπαπας, ἀπαραλλακτότατος καὶ κοινωνικότατος πολίτης εἶνε ὑπάλληλος τοῦ Κράτους, σὰν κάθε ἄλλον ὑπάλληλον. Καὶ εἶνε τόσο λίγο φλάρης ἢ Ἀγγλογερμανομουρλόπαπας, ὥστε ἂν ἕνας ταγματάρχης κι᾿ ἕνας Παπᾶς ἀνταλλάξουν τὰ ροῦχά των, ἀδύνατον νὰ διακριθῇ, ποιὸς ὁ Παπᾶς καὶ ποιὸς ὁ Στρατιώτης.

Κανεὶς δὲν ἔχει οὔτε πρέπει νὰ πολεμήσῃ τὴν Ἑλλ.Ἐκκλησίαν, περιοριζομένην ἀκριβῶς εἰς τὴν δουλειά της, οὔτε νὰ τὴν ἀνησυχήσῃ. Τοὐναντίον μάλιστα τὸ Ὀρθόδοξον Ἑλλ. Πνεῦμα, ἔχει καὶ πρέπει νὰ πολεμήσῃ ὑπὲρ αὐτῆς, διὰ νὰ τὴν ἐπαναφέρῃ εἰς τὴν μεγαλοπρεπεστάτην Λαμπρότητα τῶν πρώτων αἰώνων, καθαρίζον αὐτὴν ἀπὸ τὴν ἀπαίσια μοῦχλα καὶ σκοτεινιὰ καὶ ἀσχημιὰ καὶ τραγοβαρβατίλα,εἰς τὴν ὁποίαν τὴν ἐβύθισεν ὁ ρυπαρὸς Καλογερισμός, ὁ φωνάζων ὑπὲρ κάθε γράμματος καὶ παραβιάζων ληστρικότατα κάθε οὐσίαν.

Διότι ὁ Νέος αὐγάζων Ὀρθόδοξος Ἑλληνισμός, δὲν δύναται νὰ δεχθῇ τὸν τωρινὸν ἐξευτελισμὸν Ἐκκλησίας, ἥτις οὖσα ὅπως πρέπει νὰ εἶνε, εἶνε ἴση εἰς λαμπρότητα ἐσωτερικῶς ὅσον ὁ Παρθενὼν ἐξωτερικῶς.

Βυζαντινός Αυτοκράτορας με την θεά Νίκη στο χέρι.

Ὡς Χριστιανοὶ εἶσθε Χαμένοι μεταξὺ τῆς ἀγέλης τῶν θηριωδῶν Χριστιανικῶν Λαῶν.

Ὡς Ἕλληνες ξεχωριζόμενοι δυνατὸν νὰ σωθεῖτε.

Διότι ὅλοι οἱ Λαοὶ εἰς τοὺς ὁποίους ἐδώκαμεν τὸν Χριστιανισμόν, ἀπεσπάσθησαν ὅλοι,διότι ὅλοι μᾶς ἐπολέμησαν λυσσωδῶς,ὅλοι μᾶς πολεμοῦν ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΣ, ὅλοι οἱ ἀδελφοὶ Λαοὶ μᾶς ἔχουν καταδικάσει εἰς φάγωμα καὶ εἰς θάνατον, καὶ ἂν εἶνε καὶ τινὲς πληθυσμοὶ ποὺ δὲν τὸ ἔκαμαν ἀκόμη εἶνε διότι δὲν τοὺς ἔβαλαν ἀκόμη νὰ τὸ κάμουν, ὅπως θὰ τὸ κάμουν στὸ τέλος βεβαίως. Διότι αἱ Θρησκεϊαι δὲν ἀδελφώνουν θηρία, δὲν ἀδελφώνουν τίποτα, μόνον τὰ συμφέροντα πλησιάζουν Λαοὺς καὶ μόνη ἡ δύναμις ἐπιβάλλει φαινομενικὰς ἀδελφώσεις.Διότι εἶνε ζητήματα Φυλῶν καὶ αἱ φυλαὶ οὔτε χάνονται, οὔτε ἀλλάζονται καὶ ἀργὰ ἢ γρήγορα θὰ θέλῃ κάθε μία νὰ αὐτοϋπάρξῃ ἂν ἔχῃ τὰς δυνάμεις πρὸς αὐτό. Ἑπομένως, ὅ,τι ἔκαμε, κάμνει, καὶ θὰ κάμῃ ἡ Φύσις καὶ ὁ Χρόνος, καιρὸς νὰ προκάμωμεν ἐμεῖς -πρὶν μᾶς ξεκάμουν οἱ ἀδελφοὶ Χριστιανοί, ἀπαλλασσόμενοι ἐμεῖς σάπιων παπουλικῶν βλακιστάτων ἰδεῶν, ὅτι ἐχομεν δυνάμεις διὰ τῆς Θρησκείας, ἀποκόπτοντες ἐμεῖς κάθε ξένον, αὔριον βέβαιον πολέμιον,ἀποκοπτόμενοι καὶ ξεχωριζόμενοι ἀπό τους κατεβαίνοντας ἀδελφοὺς Χριστιανοὺς καὶ ὀρθοδόξους καὶ ὁμοδόξους ΣΛΑΥΟΥΣ ποὺ θὰ μᾶς πνίξουν καὶ προσπαθοῦντες νὰ σωθῶμεν μόνοι μας συγκεντρούμενοι,διὰ τῶν ἰδικῶν μας μόνον τῶν πραγματικῶν δυνάμεων καὶ ὄχι δι᾿ ἀερολογιῶν.

Ἐγὼ Παπᾶ μου ποὺ εἶμαι πειὸ Ἕλλην ἀπὸ σένα Σοῦ λέω: Εἶμαι ἐντελῶς Ἕλλην καὶ ὁλότελα Χριστιανός. Μπορεῖς γι᾿ αὐτὸ νὰ μὴ μοῦ δώσῃς λίγη γῆ νὰ κοιμηθῶ;

Διότι ὅταν ὁ ΝΕΟΣ ΝΑΟΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΠΑΡΘΕΝΟΥ ΣΟΦΙΑΣ ὑψώνεται τρισμέγιστος μὲ τὸν Οὐρανὸ κατάλαμπρον κατεβασμένον στὴ γῆ γιὰ καπέλλο, ὅταν ὁ Ἑλλ. Λαὸς μέσα εἰς τὰς μεγίστας ἀγκάλας του εἰσέρχεται τραγουδῶν τὰ νέα τραγούδια, τώρα ὄχι μόνον ἀκροατὴς τοῦ Ἑλλ. Δράματος ἐν τῷ Θρησκευτικῷ Θεάτρῳ, ἀλλὰ καὶ λαμβάνων μέρος μὲ τὰ τραγούδια του,ὅταν ἐν μέσῳ τῆς καταλάμπρου ΝΕΑΣ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ, ποὺ καταστολίζει τὰ πάντα ἀπὸ τὰ βάθρα ἕως τοὺς θόλους καὶ καταθέλγει τὰς ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ του, αἰσθάνεται ὅτι δὲν τοῦ στεροῦν τίποτε ἀπὸ τὴν Ζωὴν καὶ τὴν Χαρὰν καὶ τὴν Εὐμορφιὰ ποὺ εἶνε συνειθισμένος νὰ ἔχῃ καὶ νὰ λατρεύῃ, ὅταν οἱ Χοροὶ τραγουδοῦν,καὶ αἱ φωτοχυσίαι καὶ τὰ θυμιάματα καὶ οἱ λαμπροστόλιστοι ΝΕΟΙ ΙΕΡΕΙΣ παίζουν τὸ Θεῖον Δρᾶμα, τώρα μόλις πίσω ἀπὸ ἕνα ἐλαφρότατον παραπέτασμα τὸ ὁποῖον καὶ αὐτὸ ἀνοίγεται ὅλην τὴν ὥραν, καὶ ὅταν οἱ ΡΗΤΟΡΕΣ ἀπὸ τὸν Ἄμβωνα τώρα, τοῦ δίδουν τὴν ὑπερτάτην ἀπόλαυσιν παντὸς Ἕλληνος πάσης ἐποχῆς: ΤΟ ΛΟΓΟ! αἰσθάνεται τὸν ἑαυτόν του, ἐννοεῖ ὅτι δὲν ἔχασε τίποτε, ὅτι εἶνε ὅλα τὰ ἴδια, ὅτι τίποτε δὲν τὸν Ἐστέρησαν, ὅτι εἶνε ὁ ἴδιος, καὶ τότε οὕτω μόνον, ὑπ᾿ αὐτοὺς μόνον τοὺς ὅρους, ἀποδέχεται τελειωτικῶς τὸν Χριστιανισμὸν ὁ Ἑλλ. Λαός. Καὶ ὅταν οἱ Γρηγόριοι θέλοντες νὰ μοναστηριάσουν μεταβάλλουν τὸν μοναχικὸν βίον καὶ τραγουδοῦν, κιθαρωδοῦν,δραματουργοῦν τὸ Νέον Θρήσκευμα, ἡ Νίκη τοῦ Ἑλλ. Πνεύματος εἶνε τελεία,εἶνε ἀκριβῶς πανομοία μὲ τὴν κατάκτησιν-ἐκεῖ Ξένης- τῆς Ἀριστοκρατίας καὶ Βασιλείας τῆς Ρώμης, καὶ ὅταν οἱ Χρυσόστομοι, ΠαπαΔημοσθένηδες καὶ ΠαπαΠερικλῆδες τῶν Νέων Καιρῶν δημαγωγοῦν τὸν Λαόν των καὶ τὸν καταμεθοῦν καὶ καταμεθοῦνται ὅλοι μαζὺ στὴν καταλαμπρύνουσα καὶ ἐξαίρουσα τὰ πάντα Εὐμορφιὰ τοῦ Ἑλλ. Λόγου, τότε πρέπει νὰ εἶνε κανεὶς Θεόστραβος διὰ νὰ μὴ βλέπῃ ἐπάνω ἀπὸ τὸν μεγάλον Θόλον, τὴν Ἀήττητον Παρθένον, τὴν Πρόμαχον ΑΘΗΝΑ, τώρα μὲ τὸ Βυζαντινό της Φόρεμα, μὲ τὸ κεφάλι τοῦ Νέου Θεοῦ στὸ στῆθος, προβάλλουσαν μὲ τὸ χέρι της τὸ νέον ὅπλον τό: ΣΤΑΥΡΟ.

Ο Αη Γιώργης

....έχομεν τον Βυζαντινόν μας κόσμον, Η θρησκευτική μας τέχνη, η πλησιεστέρα ημών, είναι και η κλεις δια της οποίας μας ανοίγονται αι θύραι του Βυζαντινού κόσμου, του ζωγραφικότερου των χώρων μας.

Ο βυζαντινός μας κόσμος είναι εντελώς ανεκμετάλλευτος,όλαι αι πολύτιμοι ύλαι ανατολής και δύσεως, αποσύρονται από τους τόπους και τας χείρας της βαρβάρου οικουμένης ίνα δια χειρών ελληνικών συνδυασθούν και μεταμορφωθούν εις στολίσματα του ενός Έλληνος δεσπότου, ο οποίος βασιλεύει επί του μίγματος όλων των φυλών. Αμύθητος είναι ο πλούτος, αμύθητος είναι η ποικιλία, με την οποίαν εστολίσαμεν τότε οικοδομήματα, οικίας, βασίλεια δώματα,τους νέους ναούς, και αδιήγητον το πλούσιον κάλλος των ενδυμάτων και όλων των στολισμάτων του τότε μας βίου.

Η ζωγραφική,η οποία περισσότερον από κάθε γυναίκα,αγαπά το ύφασμα και το χρώμα και το πετράδι, δεν έχει ωραιότερον κόσμον να ποθήση.
Και μέσα εις τον φανταστικότερον διάκοσμον, τι μορφαί και τι ιεροτελεστίαι Παναθηναίων και τι Βασίλειαι πομπαί Αλεξάνδρων, και τι μορφαί, και τι στρατοί και τι θρίαμβοι,και τι δράματα και τι μυθιστορήματα και τι θρύλοι και τι θαυμάσιοι παπάδες -οι ολιγότερον παπάδες που υπήρξαν και θα υπάρξουν ποτέ- ρασοφόροι ρήτορες και δημαγωγοί και δημεγέρται και εθνεγέρται και εθνομάρτυρες και εθνάρχαι...”

Και εκτός των υλικών τα οποία μας παρέχει, δια παντός είδους θέματα ζωγραφικής, η τέχνη της εποχής αυτής, μας διδάσκει και μας οδηγεί δια της θρησκευτικής τέχνης εις την ελληνικήν αντίληψιν της ζωγραφικής
Έχει την διαυγή γραμμήν, το διαυγέστατον και λεπτότατον σχεδίασμα παντός αντικειμένου του ζωγραφήματος, έχει τας στάσεις και τα εκφράσεις τας ιδικάς μας, έχει τα απλά αυστηρά χρώματα και τους συνδυασμούς των κατά την προηγουμένην μας αισθητικήν,έχει την αίσθησιν και την τέχνην της πτυχολογίας, την οποίαν ούτε κανείς ευρωπαϊκός λαός εννόησε ούτε θα εννοήσει ποτέ δια να την αναπαραστήσει.
Αλλά αυτά χρειάζονται ερεύνας, έρωτας, αφοσιώσεις,εργασίαν, εργασίαν, εργασίαν.

Εἰς μίαν μελέτην «τὸ Θρησκευτικὸν αἴσθημα τοῦ Ἕλληνος», εἰς τὴν ὁποίαν ἀρχίζω ἀπὸ τὸν καιρὸν ποὺ ὁ Κρητικὸς Κρόνος εἶχε καταπιεῖ τὰ παιδιά του καὶ ἡ Κυρία του τὸν ἔβαλε κάτω καὶ ἤρχισε νὰ τοῦ πηδᾷ εἰς τὴν κοιλιά,διὰ νὰ τοῦ ἀνεβοῦν πάλιν ἀπὸ τὸ στόμα, καὶ καταλήγω μὲ τὸν τελευταῖον ἅγιον τῆς Ὕδρας, ἕναν Κὺρ Θόδωρον μὲ φουστανέλλες -μελέτην ἀληθινὰ περίεργον καὶ ἀφελεστάτην- μὲ τὴν ὁποίαν ἀοδεικνύω καθαρόατα, ὅτι ἀπὸ τὸν καιρὸν τοῦ Κρόνου ἕως τὸν Κὺρ Θόδωρον,κατὰ τίποτε δὲν ἤλαξε τὸ θρησκευτικόν μας αἴσθημα, ἀποδεικνύων καὶ δι᾿ αὐτοῦ τοῦ μέσου τρανότατα, ὅτι δὲν ὑπάρχει παρὰ ἕνας μοναδικὸς Ἕλλην, ἀπὸ τὸν καιρὸν τοῦ φιλογύνου Διὸς ἕως τώρα.

-----------------------------------------------------------

Παρατηρήσατε τὰ τρία τεσσάρα κυπαρίσσια πλησίον τοῦ ἐξωκκλησίου.
----------------
Ὅλοι οἱ βράχοι, οἱ λόφοι, τὰ βουνά, κάθονται ἕνα ἕνα, σὰν ὡραῖαι γυναῖκες τοῦ λαοῦ σεμνὰ ρεμβάζουσαι, σὰν μητέρες κρατοῦσαι εἰς τὴν ἀγκαλιά των ὡραῖα παιδιά, σὰν Βυζαντιναὶ Παναγίαι γέρνουσαι ὀλίγον τὸ κεφάλι των μὲ σοβαρὰν ἀγάπην·
------------------------
ὅπως οἱ παλαιοὶ ναοὶ μὲ τὰς ἐναερίους πτέρυγας ἐπικλινεῖς, ὅπως τὰ ἀγάλματα, ὅπως οἱ Βυζαντινοὶ Θόλοι, ὅπως οἱ ἕλληνες ἅγιοι οἱ στολισμένοι, εὐχαριστημένοι,λαμπροί, ἱλαροί, σὰν βλέποντες ἐμπρός των ὡραῖα στρωμένον τραπέζι καὶ ὀσφραινόμενοι ὀβελίαν.
-------------------
Εἶναι μία μόνη γραμμή, σὰν τὴν παλαιάν μας τέχνην,ὅπου ὅλα τὰ οἰκοδομήματα φαίνονται ἀδελφά, καὶ ὅμως κανὲν δὲν ὁμοιάζει μὲ τὸ ἄλλο, ὅλα τὰ ἀγάλματα σὰν δίδυμα ἀδέλφια καὶ κανὲν ὅμοιον μὲ τὸ ἄλλο,σὰν τὴν Βυζαντινήν μας τέχνην, σὰν τὰ δημοτικὰ τραγούδια
------------------------
Καὶ εἶναι ἡ γραμμὴ τῆς ὁποίας βλέπομεν τὸ ὁμοίωμα εἰς ὅλα τὰ ἀρχαῖα ἀγάλματα καὶ καλλιτεχνήματα, εἰς τὰς Βυζαντινὰς Παναγίας καὶ τοὺς ἁγίους, εἰς τὰ δημοτικὰ τραγούδια, εἰς τὸ παλληκάρι καὶ τὸν σημερινὸν νέον χωρικόν
----------------------------
Εἶναι σὰν ἕνα ὕφασμα ἀραχνοϋφέστατον, σὰν τὰ Βυζαντινά μας ὑφάσματα τῶν Πατρῶν,ποὺ ἕνα ὁλόκληρον γυναικεῖον φόρεμα ἐχωροῦσεν εἰς ἕνα καρύδι·
-----------------------
παρατηρήσετε τὰ θεῖα Φαινόμενα, ὅταν ὅλα Σεραφειμικώτατα μελῳδοῦν τὸ ΧΑΙΡΕ."

4 σχόλια:

  1. Δε ξέρω τι λέει ο κάθε εθνικιστής όπως ο Γιαννόπουλος, αλλά εγώ θέλω να είμαι χριστιανός ορθόδοξος δηλαδή Ρωμιός και αυτό με ενδιαφέρει πρωτίστως να είμαι. Τα άλλα έπονται γιατί είναι μικρά. Αρκετά με τους ξεροκέφαλους ειδωλολάτρες παγανοέλληνες που μισούν τον πολιτισμό μας μετά τα χρόνια του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Δεν τους χρειαζόμαστε σε τίποτα. Ρωμιός χριστιανός ορθόδοξος λοιπόν και όχι κενόδοξος μωροφιλόσοφος έλληνας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλός διχαστικός μαλάκας είσαι και του λόγου σου... του ίδιου εμφυλιοπολεμικού φυράματος με τους ανόητους νεοπαγανιστές βυζαντινομάχους... βέβαια, λογικό είναι... είστε στο ίδιο μισθολόγιο, στην ίδια υπηρεσία...

      Διαγραφή
    2. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

      Διαγραφή
    3. Ευγε EL Carnicero Rojo...ο φίλος πιο πάνω δεν εχει καταλάβει λέξη απ όσα λέει ο Περικλής Γιαννόπουλος...όπως δεν εχουν καταλάβει και ομοϊδεατες μου ``εθνικοι`` (συμπαθαμε δεν υιοθετω τον όρο παγανιστης γιατί είναι ξένος προς την ελληνικη πραγματικότητα) Οποιος απορρίπτει ή πολεμάει συγκεκριμένες περιόδους του ελληνικού πολιτισμού και εθνους χιλιαδες χρόνια π.Χ μέχρι και σήμερα...είναι απλά ύποπτος όπως λες κι εσύ. Από την Ελλάδα κι από την ελληνική ιστορία δεν χαρίζουμε τίποτα...κάνουμε όμως κριτική και συζητούμε λάθη και παραλέιψεις...μπας και γίνουμε τελικά λίγο καλύτεροι.

      Διαγραφή