Η σοφία του Γιάννη Τσαρούχη και η Ορθοδοξία

 

Moνή Σταυρονικήτα, Άγιον Όροςμ 1982

 

 

           Ο βυζαντινός Γιάννης Τσαρούχης

Του αρχιμ. Βασιλείου Γοντικάκη, προηγουμένου της Ιεράς Μονής Ιβήρων
ANAΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ από τον Προσκυνητή

 http://proskynitis.blogspot.gr/2014/07/blog-post_2088.html
 

       Τον Τσαρούχη τον γνώρισα γέρο στο Άγιον Όρος, όταν ερχόταν και παρακολουθούσε την Μεγάλη Εβδομάδα. Ήταν άνθρωπος ώριμος, με βαθειά σοφία και ανθρωπιά, που για να την φθάσης, πρέπει να έχεις πονέσει πολύ, και να είσαι ευγνώμων γι’ αυτό. Είχε μέσα του σαφήνεια και τόλμη, που έμοιαζε με τη σαφήνεια και την τόλμη του Αγίου Όρους.
 

        Έτσι δεν μπορείς, ούτε έχει νόημα, μιλώντας για τον Τσαρούχη να απαριθμήσης τα προσόντα και τις ικανότητές του. Αυτό που του χαρίσθηκε είναι η σύνθεσις και η υπέρβασις όλων, και η άφιξίς του δια της αληθούς μετανοίας στο μακάριον τέλος, που καταυγάζει τον άνθρωπο με ιλαρόν φως αγίας δόξης.
 

          Ο Τσαρούχης δεν ήταν ένας απλός καλλιτέχνης ή στοχαστής. Τέτοιους έχουμε πολλούς. Ήταν πνευματικός άνθρωπος, με την αληθινή σημασία του όρου. Και σε μιά απλή του φράσι περιέκλεισε και απεκάλυψε όλο το πνευματικό του μεγαλείο και τη δύναμι.
 

 

          ¨Οταν τον ρώτησα αν ευτύχησε στη ζωή του, είπε: «Τώρα, με τα γεράματα και τη αρρώστια, νοιώθω ευτυχισμένος, γιατί βρήκα αυτό που ζητούσα. Όταν ήμουν νέος, ήμουν δυστυχής, γιατί έψαχνα όλα αυτά, και δεν τα εύρισκα».
 

       Αυτό είναι το επαναστατικό και γαλήνιο του Τσαρούχη, που πήρε από την Ορθόδοξη Εκκλησία.
 

      Για να απαντήσει έτσι, σημαίνει ότι είχε δύναμι που ανατρέπει την καθεστηκυία τάξι της φθοράς και φέρνει τα πάνω κάτω.
 

        Συνήθως λέγεται ότι «το παν είναι η υγεία». Επίσης, ότι «το γήρας ουκ έρχεται μόνον», αλλά συνοδεύεται με πολλά δεινά, που οδηγούν στον θάνατο. Αυτό ουσιαστικά είναι υποδούλωσι στη μοίρα και ηττοπάθεια.
 

       Αλλά ούτε για την Εκκλησία ούτε για τον Τσαρούχη είναι έτσι τα πράγματα. Η υγεία είναι σημαντικό αγαθό, αλλά δεν είναι το παν. Και το γήρας ουκ έρχεται μόνον, αλλά φέρνει μαζί του –γι’ αυτούς που ζητούν τα τίμια- την ευτυχία που δεν περιγράφεται.
 

         Η δύσις του ηλίου λέγεται –νομίζω μόνον στα Ελληνικά- και βιούται ως βασίλεμα.  Ό ήλιος βασιλεύει όχι όταν μεσουρανεί, αλλά όταν δύη και σβήνη. Και ο αληθινός άνθρωπος βρίσκει τη  δύσι και το τέλος ως βασίλεμα, ανατολή νέου φωτός και ακτίστου φέγγους.
 

 

            Στην Ορθόδοξη Εκκλησία ο 103ος Ψαλμός, όταν διαβάζεται ως προιμιακός στον Εσπερινό, δεν καταλήγει όπως στην Παλαιά Διαθήκη. Τελειώνει με τους προηγούμενους στίχους: «έθου σκότος και εγένετο νυξ» (στίχος 20), «ως εμεγαλύνθη τα έργα σου, Κύριε, πάντα εν σοφία εποίησας» (στίχος 24), «Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι. Και νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν».
 

             Επειδή ο άνθρωπος ζητά το πολύ φως, και η Εκκλησία το ξέρει, γι’ αυτό δεν τελειώνει ο Προοιμιακός με το κτιστό φως της δημιουργίας, αλλά με αυτό που για την κοινή λογική και αίσθησι λέγεται και φαίνεται σκότος, επειδή είναι πλησμονή ακτίστου και αδύναμου φωτοχυσίας.
 

         Και όταν σε ένα Μεγάλο Εσπερινό άκουσε το «Φως ιλαρόν» ψαλλόμενο από τους ιερείς, είχε συντονισθεί η ευαισθησία του στο ρυθμό εκείνο του αρχαίου ύμνου, που κυριολεκτικά ρίχνει τα τείχη της Ιεριχώ. Είχε πάρει το μήνυμα των αιώνων ο Τσαρούχης· και βγαίνοντας έξω, μετά τον Εσπερινό, είπε: «Αυτό είναι το αληθινό μαστούρωμα. Εδώ να έλθουν οι νέοι που το ζητούν ματαίως με χίλιους άλλους τρόπους».
 

 

           Όταν πατήσεις στο ύψωμα της βεβαιότητος που κάνει τα γεράματα αφορμή ευτυχίας, τότε ηρεμείς· στέκεσαι και προχωρείς. Σου αποκαλύπτονται, δια της στάσεως και θέας, διαρκώς νέα βάθη του παρελθόντος και του μέλλοντος. Μιλάς ελεύθερα για όλα, γιατί τα βλέπεις δίπλα σου. Έχεις απαντήσεις για τα δύσκολα. Βρίσκεις τη συνάφεια των αντιθέσεων. Είσαι ήρεμος μέσα στην ταραχή και τρέφεσαι από τα αναλλοίωτα δια των προσκαίρων. Δεν θίγεις, και δεν θίγεσαι. Δεν ζητάς παινάδια ή θέσεις. Ασχολείσαι με άλλα θέματα.
 

           Και ο Τσαρούχης δεν προσανατολιζόταν σε πράγματα που παρέρχονται. Δεν στηριζόταν σε βάσεις που γλιστρούν και φεύγουν. Είχε πονέσει. Και ο πόνος επιβάλλει απλότητα. Απαγορεύει τη φλυαρία.
 

          Τα σχόλιά του για τα διάφορα πρόσωπα και πράγματα έχουν μια εσωτερική συνοχή. Δεν σχολίαζε πράγματα πρόσκαιρα και φρόκαλα που τα παίρνει ο άνεμος. Ή, καλύτερα, τα σχόλιά του για οποιαδήποτε πρόσωπα, πράγματα και γεγονότα δεν ήσαν απ’ εκείνα που τα παίρνει ο άνεμος.
 

 

            ¨Οταν στο Άγιον Όρος κάποιος τον είδε για πρώτη φορά, με έκπληξη είπε: «Ά, εσείς είστε ο κύριος Τσαρούχης;» Εκείνος συμπλήρωσε: «Εγώ είμαι αυτός που νοιώθω σαν κατσαρίδα πεταμένη ανάποδα σε μια μπανιέρα. Και το θέμα είναι να μπορέσω να σταθώ στα πόδια μου».
 

           Άλλοτε σε συζήτηση για τη φύση της Ορθοδοξίας, είπε: «Η Ορθοδοξία είναι σαν ένας λεκές, που δεν τον βγάζει κανένα απορρυπαντικό».
 

           Χρησιμοποιούσε τολμηρές εκφράσεις, για να πη εκείνο που ήθελε, επειδή ήταν ζωγράφος και είχε ξεκάθαρα τα πράγματα μέσα του.
 

            Γνώρισα γυναίκες που αυτοκτόνησαν, όταν είδαν ρυτίδες στο προσωπό τους. Συνάντησα ΄΄πνευματικούς΄΄ ανθρώπους που ήταν καταπρικαμένοι, γιατί δεν διορίσθηκαν σε περίοπτη θέσι.
 

             Και είδα γέρους απλούς, φτωχούς καλόγερους, που, όσο πέρναγε ο καιρός, από μέσα τους έλαμπε, ως φως ανέσπερο, η πνευματική αγαλλίασι που τους πλημμύριζε. Στον Τσαρούχη συνέβη το ίδιο· όσο γερνούσε, ηύξανε η έσωθεν σοφία και το φως. Σοβαρός και αγέλαστος αλλά, ταυτόχρονα, σίγουρος και ευτυχισμένος, έκρυβε μέσα του θεία παράκλησι, που του ρύθμιζε τη ζωή.
 

             Όταν κάποτε στο Άγιον Όρος κατέβαινε κούτσα-κούτσα για την εκκλησία, όπου παρακολουθούσε όλες τις ακολουθίες, και είδε φοιτητές να πηγαίνουν προς το αρχοναταρίκι, τους είπε: «Πηγαίνετε να ξεκουραστήτε. Είστε νέοι και έχετε ανάγκη από ύπνο. Εγώ δεν έχω ανάγκη από ξεκούρασι, γιατί είμαι σαν μια μούμια».
 

          Δεν τον πείραζαν τα γεράματα· γι’ αυτό μπορούσε να αυτοχαρακτηρίζεται ως μούμια. Δεν απαιτούσε αναγνωρίσεις και καλή συμπεριφορά, γιατί είχε τη σπίθα της αιωνίου ζωής, που τον ανεδείκνυε όντως καλλιτέχνη και άνθρωπο.
 

               Ενώ σε έργα νεότητός του βρίσκεις κάτι από τη δυστυχία που αναφέρει, τα έργα και οι λόγοι των γηρατειών του φανερώνουν την πένθιμη και μελαγχολική ευτυχία –πλήρωμα χαράς- η οποία βάρυνε την ψυχή του και τον κατέστησε πτωχό, «πολλούς δε πλουτίζοντα».
 

           Κάποιος, σχολιάζοντας αρνητικά το βιβλίο Ως στρουθίον μονάζον επί δώματος, έλεγε: «Μα, αυτός δεν λείπει από καμμία κοσμική συγκέντρωσι, πως είναι στρουθίον μονάζον;»
 

             Δεν είχε καταλάβει ότι ο Τσαρούχης ήταν με όλους, χωρίς να φεύγη από την ησυχία της μοναξιάς του. Ήταν με όλους και, ταυτόχρονα, βρισκόταν αλλού, γιατί πάντοτε έβλεπε πιο μακριά από τα παρερχόμενα, που βλέπουν οι πολλοί. Μέσα από τη σύγχυσι και την οχλαγωγία μπορούσε να παίρνη στοιχεία ησυχίας και βεβαιότητος.
 

            Κάποτε, καθώς έβγαινε από το Άγιον Όρος με το καράβι της συγκοινωνίας, τον είχαν περικυκλώσει πολλοί φοιτητές και τον είχαν κυριολεκτικά πνίξει με ερωτήσεις, συζητήσεις και φασαρία. Κατεβαίνοντας τις σκάλες του καραβιού είπα: «Συγγνώμη, σας κουράσαμε με ατέλειωτη φασαρία» (πολλοί από τους συζητητές της παρέας ήσαν προσκυνητές της Μονής μας). Εκείνος είπε: «Όχι. Ήταν καλά, γιατί πάντοτε κρατώ τη ζωγραφική απόσταση».
 

            Η ζωγραφική απόστασι δια της ωριμότητος τον προστάτευε από τις επιπολαιότητες. Και ο πόνος που πέρασε, τον έκανε ικανό να τρέφεται από πράγματα που συγχύζουν και εκνευρίζουν τον ανώριμο.
 

 

           Γι’ αυτό, όταν κάποιος τελευταία μου έλεγε: «Χάσαμε τον Τσαρούχη. Μέχρι τώρα ξέραμε ότι βρίσκεται στο Μαρούσι, και αυτό ήταν μια παρηγοριά», κατάλαβα τι έλεγε. Συμφωνούσα, και δεν συμφωνούσα ταυτόχρονα. Γιατί ο Τσαρούχης πέτυχε κάτι που δεν χάνεται με τον θάνατο, αλλά καθαίρεται δι’ αυτού.
 

          Ήταν γέρος με πνεύμα άγρυπνο. Ήταν ήσυχος, και τάραζε τα νερά της νωχέλειας.
 

        Η ησυχία του τρεφόταν από τη συναναστροφή. Και η μοναξιά του ήταν αφορμή αναπαύσεως για όλους.
 

           Στις συνηθισμένες ερωτήσεις απαντούσε απρόσμενα, χωρίς προσπάθεια, γιατί είχε ξεπεράσει την αντίθεσι του παραδοσιακού και του μοντέρνου με το να έχη καταποντισθή στο αληθινό.
 

          Ήταν μεγάλος· γι’ αυτό ανέπαυε τους μικρούς. Ήταν όντως πετυχημένος· γι’ αυτό τόνιζε τις αποτυχίες και τα βάσαν της ζωής του.
 

           Δεν γελούσε, και σου έδινε χαρά. Ήταν χούφταλο τρεμάμενο, και σου έδειχνε το ατρεμούλιαστο φως της ευτυχίας, που αναδύεται από τα γεράματα και τον πόνο.
 

           Πολλοί ήθελαν να βρίσκωνται μαζί του, γιατί δεν πλήγωνε κανένα, μόνο φώτιζε.
 

          Στα τελευταία του έβαζε κάθε πρωί να του διαβάζουν τη νεκρώσιμη ακολουθία, για να έχη χαρούμενη μέρα.
 

            Έφυγε γαλήνιος, αφήνοντας για πάντα παρηγοριά στους πολλούς.
 

 

Του αρχιμ. Βασιλείου Γοντικάκη, προηγουμένου της Ιεράς Μονής Ιβήρων
 

Πηγή: Συλλογικός τόμος, Ωσεί μύρα, Αθήνα 1998, σσ. 21-24 και βιβλίο Λειτουργικός τρόπος της Ιερά Μονής Ιβήρων του Αγίου Όρους στο κεφάλαιο «Επί την ηλίου δύσιν» σσ. 103-109.

Καρυές, Άγιον Όρος
Ο Γιάννης Τσαρούχης έμενε τα τελευταία χρόνια στο κελί του γέροντα Ιερόθεο, προσκυνούσε  στο Πρωτάτο, εξομολογείτο πάντοτε και θυμόταν αυτό που του είχε πει ένας παπάς στη μικρή εκκλησία της Ευαγγελίστριας στο Μοναστηράκι: "H αμαρτία παιδί μου, λευκαίνει τη ψυχή όπως το κύμα της θάλασσας το βότσαλο".