Τα σημάδια του Θεού

 του Θάνου Δασκαλοθανάση 

Τρίτη 22 Μαΐου

            Ο πόλεμος των λαγουμιών καλά κρατεί. Νέο λαγούμι εντοπίζεται κοντά στην πύλη της Καλλιγαρίας, εκεί που είχε εντοπιστεί και το προηγούμενο. Ο Γκραντ με το συνεργείο του βάζουν φωτιά και καίνε πολλούς Τούρκους.
             Το ίδιο βράδυ παρατηρείται ένα περίεργο φαινόμενο στον ουρανό. << Η ατμόσφαιρα ήταν καθαρή, αίθρια>>, θυμάται ο Μπάρμπορο, <<διαυγής σαν κρύσταλλο>>. Καθώς το φεγγάρι ανέβαινε την πρώτη ώρα μετά την δύση κι ενώ κανονικά θα έπρεπε να είναι ένας πλήρης χρυσαφένιος κύκλος, έβλεπαν ένα φεγγάρι <<μόνο τριών ημερών, μόνο ένα μέρος του >>. Η μερική έκλειψη σελήνης θα κρατήσει τέσσερις ώρες και θα πανικοβάλλει το λαό. Όλοι θα θυμηθούν την αρχαία προφητεία ότι η Πόλη δεν θα έπεφτε στα χέρια ξένου, μέχρι την ημέρα που η σελήνη θα χανόταν από τον ουρανό. Όλοι επίσης γνωρίζουν το θρύλο ότι ο πρώτος και ο τελευταίος αυτοκράτορας θα έχει το ίδιο όνομα : Κωνσταντίνος… Oι Οθωμανοί θα συνδυάσουν την έκλειψη με το μισοφέγγαρο ,το ιερό τους σύμβολο, και θα πανηγυρίσουν.

Τετάρτη 23 Μαΐου

               Νέα επιτυχία του Γκραντ που εντοπίζει άλλη μια στοά, ενώ συλλαμβάνονται δυο Τούρκοι, ανακρίνονται και εκτελούνται. Οι Οθωμανοί δε θα επιχειρήσουν να ξανανοίξουν λαγούμι.

                                             Το μπριγκαντίνι επιστρέφει μόνο του…

             Λίγο πριν σουρουπώσει, ένα πλοίο κάνει ελιγμούς στην Προποντίδα. Όλοι ελπίζουν να είναι προπομπός του χριστιανικού στόλου που έρχεται για βοήθεια. Όμως τελικά ήταν το μπριγιαντίνι που είχε αποπλεύσει για να αναζητήσει τον ιταλικό στόλο, ο όποιος όμως βρισκόταν ακόμα στα ανοιχτά των ελληνικών ακτών, κωλυσιεργώντας και επιχειρώντας να μάθει τις ναυτικές προθέσεις των Οθωμανών.
           Αφού περιπλανήθηκε για μέρες στο Αιγαίο αναζητώντας την πολυπόθητη βοήθεια, οι ναύτες βρέθηκαν στο δίλημμα τι έπρεπε να κάνουν. Τελικά αποφάσισαν με πλειοψηφία να γυρίσουν πίσω.               

              Το χριστιανικό πλοίο που έφερνε τα άσχημα νέα κατόρθωσε να μπει στον Κεράτιο. Καμιά χριστιανική δύναμη δε φαινόταν στον ορίζοντα. Η Πόλη ήταν μόνη της, με τους λίγους υπερασπιστές της και ακουμπούσε όλες της τις ελπίδες στο Χριστό και στην Παναγιά.

Πέμπτη 24 Μαΐου

          Ακόμα όμως και αυτή η πίστη επρόκειτο να δοκιμαστεί. Ο βυζαντινός άνθρωπος ήταν γαλουχημένος στο να ζει έντονα τη θρησκευτικότητά του και να ερμηνεύει τα θεϊκά, όπως πίστευε, σημάδια. Την άλλη μέρα στα τειχια της Πόλης θα γίνει μια τελευταία έκκληση στη Θεομήτορα. Η πιο ιερή της εικόνα μεταφέρεται στους ώμους των πιστών, όσοι ήταν διαθέσιμοι από τα τείχη τρέχουν για να πάρουν την ευλογία της.
             Καθώς η πομπή προχωρούσε αργά και με επισημότητα, η εικόνα ξαφνικά γλίστρησε από το βάθρο πάνω στο οποίο μεταφερόταν. Όταν οι πιστοί προσπάθησαν να τη σηκώσουν, τους φάνηκε βαριά σαν μολύβι. Αμέσως μετά, ξέσπασε μα δυνατή νεροποντή με χαλάζι. Την επομένη μέρα όλη η Πόλη, αν και ήταν Μάης, καλυπτόταν από ένα πυκνό στρώμα ομίχλης. Η απόκοσμη ατμόσφαιρα ενέτεινε την άσχημη διάθεση όλων.
             Προς το βράδυ έγινε κάτι ακόμα πιο περίεργο. Στην αρχή φάνηκε σαν ένα φως να λούζει την Πόλη, σαν ο εχθρός να έκαιγε τη Βασιλεύουσα. Το φως επικεντρώθηκε πάνω από τον τρούλο της Αγιά-Σοφιάς. Ο Νέστωρ Ισκαντέρ περιέγραψε τι είδε:<< στην κορυφή του παραθύρου μια μεγάλη φλόγα έβγαινε προς τα έξω, που περικύκλωσε τον τρούλο της εκκλησίας για αρκετή ώρα.. Αμέσως πέταξε στον ουρανό. Αυτοί που το είδαν, μούδιασαν και άρχισαν να θρηνούν και να κραυγάζουν στα ελληνικά: «Kύριε ελέησον!». Το φως το ίδιο ανήλθε στον ουρανό>>.

            Για τους πιστούς ήταν ξεκάθαρο ότι ο Θεός εγκαταλείπει την Πόλη… Θα υπάρξουν νέες πιέσεις στον Κωνσταντίνο να εγκαταλείψει την Πόλη και να οργανώσει την άμυνα και την αντεπίθεση από ένα ασφαλέστερο σημείο. Η στάση του θα παραμείνει ίδια ως το τέλος:

<< Δε θα εγκαταλείψω το λαό μου. Αν είναι να χαθεί η Πόλη, τότε ας χαθώ κι εγώ μαζί της>>.
              Ο Μάης τελείωνε, οι δυνάμεις εξαντλούνταν, τα θεϊκά σημάδια που πάντα συγκλόνιζαν τους βυζαντινούς το έδειχναν, η Πόλη πορευόταν το πεπρωμένο της…