O θάνατος του Ιωάννη Β΄ Κομνηνού (1118 --1143)

               

 

 

 

             Ο Ιωάννης Β΄ Κομνηνός διαδέχθηκε το πατέρα του Αλέξιο Α΄ Κομνηνό στον θρόνο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας από το 1118 μέχρι το θάνατό του 1143. Ήταν γνωστός στους υπηκόους του ως ο Καλοϊωάννης
               Τον  Καλοϊωάννη, όπως αποκαλούνταν, σύμφωνα με τις μαρτυρίες  όλων των ιστορικών,  τον χαρακτήριζαν η σύνεση, η ενεργητικότητα, η γενναιότητα και η καλοσύνη. Δείγμα της τελευταίας ήταν η επιείκεια με την οποία αντιμετώπισε την αδελφή του Άννα Κομνηνή και την μητέρα του Ειρήνη , οι οποίες εξακολουθούσαν να συνωμοτούν εναντίον του και μετά την ανάρρησή του στο θρόνο προτιμώντας στο θρόνο το σύζυγο της Άννας, Καίσαρα Νικηφόρο Βρυεννιο
             Η βασιλεία του χαρακτηρίζεται από ατέρμονες στρατιωτικές επιχειρήσεις για την επανάκτηση του ελέγχου στις επαρχίες της Μ. Ασίας. Είχε καταφέρει με συνδυασμένη στρατιωτική δράση και εξαίρετη διπλωματία σχεδόν να αναιρέσει πλήρως τις επιπτώσεις της συντριβής του Μάντζικερτ το 1071.
             Ο Ιωάννης Κομνηνός πέθανε σε κυνηγετικό ατύχημα στα βουνά της Κιλικίας, κατά τη διάρκεια εκστρατείας,  πληγώθηκε  κατά λάθος από ένα δηλητηριασμένο βέλος που είχε βγάλει από ένα πληγωμένο αγριογούρουνο.

            
         
             O Κώστας Κυριαζής περιγράφει το θανάσιμο τραυματισμό του στο έργο του <<Αγνή η Φράγκα>>

           <<…. Σε εκστρατεία ενάντια στους Τούρκους πέθανε ο Καλογιάννης όχι από σπαθιά ή σαγίτα ή λόγχη εχθρική αλλά από δικό του βέλος, άδικα των αδίκων.
              Κυνήγι είχε πάει ο Καλογιάννης. Όταν δεν έριχνε σπαθιές στο πόλεμο, όταν δεν χτυπιότανε σε τζόστρες και τορνεμέδες, ο κύριος Ιωάννης Κομνηνός σκότωνε τον καιρό του κυνηγώντας αγρίμια. Για αγριογούρουνα είχε πάει ο Ιωάννης με τη συνοδεία του και με το γιο του Μανουήλ και τον ανιψιό του τον Ανδρόνικο  ( και οι δυο κατόπιν έγιναν αυτοκράτορες).
          Μεγάλος κάπρος βαρύς, τριχάτος με γυαλιστερούς μεγάλους χαυλιόδοντες, πρόβαλε μπροστά στους κυνηγούς. Πρώτος τον είδε ο Καλογιάννης και κεντρίζοντας το άτι του, όρμησε να τον λογχίσει. Ξέφυγε ο κάπρος, κρύφτηκε πίσω από κάτι θάμνους, τον έχασε από μπροστά του. Ξεπέζεψε ο αυτοκράτορας και αφουγκράστηκε. Τα σκυλιά αλύχτιζαν θυμωμένα σα να ΄ρχονταν προς το μέρος του. Θα ΄χαν βρει τον κάπρο και  μαθημένα όπως ήταν, θα τον οδηγούσαν μπροστά του.  Έσφιξε τη λόγχη του ο Κομνηνός, κι όταν ακούστηκε ο θόρυβος που έκαναν οι θάμνοι που ΄σπαζαν, το ποδοβολητό του αγριεμένου απ΄ τα σκυλιά  και τους κυνηγούς θεριού, άνοιξε λίγο τα πόδια του κι έσφιξε ακόμα περισσότερο το όπλο του. Πρόβαλε ξαφνικά ο κάπρος λίγα βήματα μπροστά του κι όρμησε απάνω του να τον ξεσκίσει. Η λόγχη τον βρήκε κατάστηθα κι έπεσε κάτω σπαράζοντας, γρυλίζοντας. Το τραύμα ήταν θανάσιμο, αλλά στο ψυχορράγημά  του, καθώς ο Καλογιάννης έσπρωχνε όλο και πιο βαθιά στη σάρκα το όπλο του, ταρακούνησε τόσο τα χέρια του αυτοκράτορα, που κάποια στιγμή το αριστερό του χέρι έπεσε στη φαρέτρα με τις δηλητηριασμένες στην άκρη σαγίτες και ξεσκίστηκε πέρα για πέρα.
            Μολύνθηκε το τραύμα κι ο Καλογιάννης πέθανε στα πενήντα πέντε του χρόνια στις 8 Απριλίου του 1143, αφήνοντας τον τέταρτο γιο του, τον Μανουήλ, στο θρόνο.
            Είκοσι πέντε χρόνια είχε καθίσει στο θρόνο του Κωνσταντίνου ο Ιωάννης. Είκοσε πέντε χρόνια πολεμούσε χωρίς σταματημό. Είκοσι πέντε χρόνια η Παναγιά η Χάρη Της στεφάνωνε με τη νίκη τα φουσάτα του. Πολέμησε τους Πετσενέγγους και τους τσάκισε, χτυπήθηκε με τους Ούγγρους στο Δούναβη και τους συγκράτησε. Συμμάχησε με τον αυτοκράτορα της Γερμανίας ενάντια στο ρήγα της Σικελίας. Έσπρωξε πίσω τους Τούρκους που είχαν εγκατασταθεί στο οροπέδιο της Μικράς Ασίας, αιχμαλώτισε τον ρήγα της Αρμενίας, ελευθέρωσε την Κιλικία κι έκανε βασσάλο του τον φράγκο ρήγα της Αντιόχειας, που πάντα τον πολεμούσε>>.